Επειδή δεν είναι όλα πολιτική, δημόσιος βίος και ιδεολογικές τοποθετήσεις και καθώς η Κυριακή ανέκαθεν ήταν... «γιορτή και σχόλη» (άσχετα αν για μερικούς συμπατριώτες μας αυτό ισχύει καθημερινά τουλάχιστον στο ...πνευματικό επίπεδο) στο σημερινό άρθρο θα αποστασιοποιηθώ από τα πολιτικά δρώμενα και θα αναφερθώ σε μια Είδηση που ,όχι κατ` ανάγκη λιγότερο σημαντική, θα περάσει στα ....ψιλά της ειδησιογραφίας.
Στη νεκρόπολη της Ορθής Πέτρας στην Ελεύθερνα της Κρήτης όπου διεξάγεται η ανασκαφή από το Πανεπιστήμιο Κρήτης υπήρξε ένα συγκινητικό εύρημα.
Πρόκειται για τον σκελετό ενός σκύλου και την επαλήθευση μιας τεράστιας σχέσης. Αυτής του ανθρώπου με τον σκύλο.
Κατά την ανασκαφή ήρθε στο φως μια πιθοταφή ανάμεσα σε τεφροδόχους και χάλκινες φιάλες.Το στόμιο αυτού του πίθου είναι στραμμένο προς Βορρά και ακουμπάει σε μια μεγάλη όρθια πέτρα η οποία δεν αποτελούσε μόνο τη φραγή του πίθου,αλλά και το σήμα του.
Ο πίθος περιείχε έναν σκελετό,σε συνεσταλμένη στάση,του οποίου τα οστά πιθανότατα ήταν ενός αγοριού εφηβικής ηλικίας 15 ίσως ετών.
Όταν όμως οι υπεύθυνοι της ανασκαφής θέλησαν να διαμορφώσουν τον χώρο,προκειμένου να παραμείνει το πιθάρι in situ για τους επισκέπτες της νεκρόπολης,αφαιρώντας τα χώματα ακριβώς δίπλα και στο ίδιο βάθος όπου “πατούσε” ο πίθος,βρήκαν τον σκελετό ενός σκύλου.
Ο σκελετός είναι ακέραιος χωρίς ίχνη βίαιου θανάτου.Δεν υπάρχουν δηλαδή δείγματα ότι τον θυσίασαν. Είναι απλώς ένας κρητικός ιχνηλάτης σκύλος. Η πιθανότερη εξήγηση σύμφωνα με τον καθηγητή κ. Ν.Σταμπολίδη είναι ότι ίσως πέθανε από τη λύπη του.
Δεν είναι η πρώτη φορά που οι διάφορες ανασκαφικές ή και ιστορικές μαρτυρίες αποδεικνύουν τον δεσμό που ανέπτυξαν οι άνθρωποι με ένα ζώο που πολλοί από εμάς δεν το θεωρούμε απλά ..«ζώο», αλλά ισότιμο μέλος της οικογένειας μας.
Παραδείγματα σαν του σκύλου της Ορθής Πέτρας υπάρχουν πάμπολλα στην εποχή μας.Καθημερινά! Απλά μέσα στην .... «εξέλιξη» (;) της κοινωνίας , περνάνε απαρατήρητα .
Στην εποχή που ο άνθρωπος στην προσπάθεια του να πορευθεί όλο και ποιο έντονα προς τα βάθη της .....οπισθοδρομικής βαρβαρότητας, με χαρακτηριστικά την έλλειψη ανθρωπιάς, ευγένειας, λεπτότητας και πολιτισμικής κουλτούρας, ας ρωτήσουμε τους σημερινούς νέους εάν γνωρίζουν ότι ο σκύλος του Οδυσσέα τον περίμενε 20 χρόνια να επιστρέψει στην Ιθάκη και όταν τον μυρίστηκε να πλησιάζει το ανάκτορο πήγε να τον προϋπαντήσει και ξεψύχησε στα πόδια του.
Αμφιβάλω εάν γνωρίζουν και τον ... Οδυσσέα !
YΓ. Στην φωτο ο JD (συντροφεύει έναν φίλο του blog). Μπορείτε χαρακτηριστικά να διακρίνετε από τα μάτια του, τα αισθήματα που τρέφει προς τον ...άνθρωπό του.
Στη νεκρόπολη της Ορθής Πέτρας στην Ελεύθερνα της Κρήτης όπου διεξάγεται η ανασκαφή από το Πανεπιστήμιο Κρήτης υπήρξε ένα συγκινητικό εύρημα.
Πρόκειται για τον σκελετό ενός σκύλου και την επαλήθευση μιας τεράστιας σχέσης. Αυτής του ανθρώπου με τον σκύλο.
Κατά την ανασκαφή ήρθε στο φως μια πιθοταφή ανάμεσα σε τεφροδόχους και χάλκινες φιάλες.Το στόμιο αυτού του πίθου είναι στραμμένο προς Βορρά και ακουμπάει σε μια μεγάλη όρθια πέτρα η οποία δεν αποτελούσε μόνο τη φραγή του πίθου,αλλά και το σήμα του.
Ο πίθος περιείχε έναν σκελετό,σε συνεσταλμένη στάση,του οποίου τα οστά πιθανότατα ήταν ενός αγοριού εφηβικής ηλικίας 15 ίσως ετών.
Όταν όμως οι υπεύθυνοι της ανασκαφής θέλησαν να διαμορφώσουν τον χώρο,προκειμένου να παραμείνει το πιθάρι in situ για τους επισκέπτες της νεκρόπολης,αφαιρώντας τα χώματα ακριβώς δίπλα και στο ίδιο βάθος όπου “πατούσε” ο πίθος,βρήκαν τον σκελετό ενός σκύλου.
Ο σκελετός είναι ακέραιος χωρίς ίχνη βίαιου θανάτου.Δεν υπάρχουν δηλαδή δείγματα ότι τον θυσίασαν. Είναι απλώς ένας κρητικός ιχνηλάτης σκύλος. Η πιθανότερη εξήγηση σύμφωνα με τον καθηγητή κ. Ν.Σταμπολίδη είναι ότι ίσως πέθανε από τη λύπη του.
Δεν είναι η πρώτη φορά που οι διάφορες ανασκαφικές ή και ιστορικές μαρτυρίες αποδεικνύουν τον δεσμό που ανέπτυξαν οι άνθρωποι με ένα ζώο που πολλοί από εμάς δεν το θεωρούμε απλά ..«ζώο», αλλά ισότιμο μέλος της οικογένειας μας.
Παραδείγματα σαν του σκύλου της Ορθής Πέτρας υπάρχουν πάμπολλα στην εποχή μας.Καθημερινά! Απλά μέσα στην .... «εξέλιξη» (;) της κοινωνίας , περνάνε απαρατήρητα .
Στην εποχή που ο άνθρωπος στην προσπάθεια του να πορευθεί όλο και ποιο έντονα προς τα βάθη της .....οπισθοδρομικής βαρβαρότητας, με χαρακτηριστικά την έλλειψη ανθρωπιάς, ευγένειας, λεπτότητας και πολιτισμικής κουλτούρας, ας ρωτήσουμε τους σημερινούς νέους εάν γνωρίζουν ότι ο σκύλος του Οδυσσέα τον περίμενε 20 χρόνια να επιστρέψει στην Ιθάκη και όταν τον μυρίστηκε να πλησιάζει το ανάκτορο πήγε να τον προϋπαντήσει και ξεψύχησε στα πόδια του.
Αμφιβάλω εάν γνωρίζουν και τον ... Οδυσσέα !
YΓ. Στην φωτο ο JD (συντροφεύει έναν φίλο του blog). Μπορείτε χαρακτηριστικά να διακρίνετε από τα μάτια του, τα αισθήματα που τρέφει προς τον ...άνθρωπό του.
Δεν υπάρχει καλύτερο αγχολυτικό από το να χαϊδεύεις το σκύλο σου. Ακόμα κι όταν είμαι στις "μαύρες μου", πέντε λεπτά αρκούν να μου φτιάξουν τη διάθεση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι ένας δεσμός που σου επιστρέφει διπλά όσα επενδύσεις.
Κάποιοι λένε ότι τα σκυλιά δεν έχουν συναισθήματα. Το άκουσα και προχθές σε κάποια ραδιοφωνική εκπομπή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο και να προσπάθησα να συνδεθώ από το τηλέφωνο με τον μυστήριο αυτόν ραδιοφωνικό παραγωγό δεν στάθηκε δυνατόν.
Ο άνθρωπος είναι ολοκληρωτικά και πέρα για πέρα λάθος. Τα σκυλιά (όπως και πολλά άλλα ζώα) έχουν τη δυνατότητα να κινούν τους μύες του προσώπου για να δείξουν εκφράσεις.
Με αυτές τις εκφράσεις φανερώνουν και τα συναισθήματά τους .
Τα σκυλιά είναι γνωστό ότι κατσουφιάζουν και δεν κάνουν επαφή με τα μάτια όταν είναι στεναχωρημένα και λυπημένα.
Παραδείγματα κατάθλιψης σκύλου μετά τον χαμό του φίλου του είναι πράγματι πάρα πολλά. Μόνο που αυτό το γνωρίζουν όσοι αγαπούν και ασχολούνται με αυτά.
Για τους υπολοίπους αποτελούν .. ζώα.
Τωρα,γιατι προσβαλεις τα ζωα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Κόνραντ Λόρεντζ, πατέρας της εθνολογίας, στο βιβλίο O Άνθρωπος Συναντά τον Σκύλο (Man Meets Dog) περιγράφει τις εμπειρίες του για όλα τα κατοικίδια που πέρασαν από τα χέρια του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑναφερόμενος σε ένα μπασέ ονόματι Κρόκι, «πραγματική καρικατούρα σκύλου», τόνιζε: «Ήταν ένας σκύλος κυριευμένος από την υπερβολική αγάπη για ολόκληρο το ανθρώπινο γένος. Δυστυχώς, του ήταν εντελώς αδιάφορο ποιος το αντιπροσώπευε, (το ανθρώπινο γένος), κάθε φορά!».
Δεν έχω σκύλο....αλλά θα αποκτήσω!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ σκύλος.. ΕΙΝΑΙ.. ο καλυτερος φιλος του ανθρωπου..και δεν μπορει να τον αντικαταστησει τιποτα..κανενα ζωο..καμια γατα..
ΑπάντησηΔιαγραφήEιναι το μοναδικο πλασμα στη ζωη σου, που θα ζει μονο για σενα, που θα σε κοιταει στα ματια, που θα περιμενει να δει πως νιωθεις για να νιωσει αναλογα..αν εισαι λυπημενος, να κατσει εκει διπλα σου, χωρις να κανει τιποτα, απλα μονο να σε κοιταζει..αν εισαι χαρουμενος..να συμμετεχει στη χαρα σου..που θα σε υπερασπιστει αν νιωσει οτι κινδυνευεις..η αγαπη του ειναι δεδομενη και δεν αλλαζει οτι και αν συμβει..και αυτο στο δειχνει καθε λεπτο, καθε στιγμη..ειναι αυτος που σε αγαπαει χωρις ορους, χωρις απαιτησεις, χωρις να περιμενει ανταλλαγμα, χωρις να ενδιαφερετε για το ποιος εισαι
Το δεσιμο που δημιουργειται με ενα σκυλο δε περιγραφεται με λογια..
Αν δεν το ζησεις..δε μπορεις να το καταλαβεις..
Ο ...Σκυλος
Ένα ανεκδοτάκι για τον φίλο μου τον Αρούκο.(ντόπερμαν).
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνας κυνηγός πάει σαφάρι στην Αφρική και παίρνει μαζί το σκύλο του. Ενώ ο σκύλος περιφέρεται στη ζούγκλα, βλέπει μια λεοπάρδαλη να κατευθύνεται προς το μέρος του, φανερά πεινασμένη. Ο σκύλος σκέφτεται, «Ωχ μπλέξαμε!» Τότε βλέπει κάτι κόκαλα λίγο πιο πέρα και αρχίζει να τα ροκανίζει, με την πλάτη του στην λεοπάρδαλη. Ενώ εκείνη είναι έτοιμη να του χιμήξει, ο σκύλος λέει, «Πολύ νόστιμη αυτή η λεοπάρδαλη. Αναρωτιέμαι αν υπάρχουν άλλες εδώ τριγύρω.» Η λεοπάρδαλη, κι ενώ ήδη βρίσκεται στον αέρα παγώνει, και εξαφανίζεται πίσω από κάτι δέντρα. «Παραλίγο», λέει «λίγο έλειψε. Αυτός ο σκύλος σχεδόν με είχε.»
Ένας πίθηκος, παρακολουθώντας όλο το σκηνικό από ένα δέντρο, σκέφτεται ότι μπορεί να εξασφαλίσει την εύνοια της λεοπάρδαλης και να γλιτώσει το τομάρι του εξηγώντας της αυτό που είχε συμβεί. Πάει προς το μέρος της και εξηγεί τα πάντα. Η λεοπάρδαλη, έξαλλη για την κοροϊδία, λέει στον πίθηκο «Έλα, πίθηκε. Ανέβα στη ράχη μου να δεις από κοντά τι πρόκειται να πάθει ο σκύλος»
Ο σκύλος βλέπει τη λεοπάρδαλη να έρχεται προς το μέρος του με τον πίθηκο καβάλα. «Τι θα κάνω τώρα;» σκέφτεται. Τότε, αντί να το βάλει στα πόδια, κάθεται με την πλάτη γυρισμένη στους δυο. Όταν η λεοπάρδαλη και ο πίθηκος έχουν πλησιάσει αρκετά, ο σκύλος λέει, «Που είναι αυτός ο ηλίθιος πίθηκος; Ποτέ δεν μπορώ να τον εμπιστευτώ, τον έστειλα πριν από μισή ώρα να μου φέρει άλλη μια λεοπάρδαλη κι ακόμα να φανεί!»
Αυτά μου κάνει και δεν τον αλλάζω με τίποτα.
Εδω λεονταρια,θηρια ανημερα δηλαδη,και αμα τα ευεργετησεις,το θυμουνται και το αναγνωριζουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕχω δει βιδεο με σκηνες που κοβουν την ανασα.Την δε τελευταια φορα,πριν απο καμια βδομαδα,ειδα καποιον που ειχε μεγαλωσει ΔΥΟ λεονταρια,να παιζει μαζι τους,και αυτα,να τον αγκαλιαζουν και να τον φιλουν.
Απιστευτες σκηνες,που αν δεν τις δεις,δεν τις πιστευεις.
Γύρω στο 1990, υπηρετούσα σ΄ ένα μεγάλο στρατόπεδο της Θεσσαλίας.Εκεί, όταν δημιούργησαν το στρατόπεδο, αποφάσισαν να φτιάξουν κεντρική θέρμανση δηλ. ένα κτήριο με τους καυστήρες και απ΄ εκεί έφευγαν τσιμεντένια κανάλια βάθους περίπου 1,5 μέτρα που είχαν τις σωληνώσεις και έκαναν τη διανομή θερμού νερού στα διάφορα κτίσματα. Η θέρμανση μ΄ αυτόν τον τρόπο κρίθηκε ασύμφορη λόγω αποστάσεως κι εγκαταλήφθηκε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα κανάλια που είχαν σαν σκέπασμα τσιμεντόπλακες άρχισαν σιγά σιγά να κατεστρέφονται και το χειμώνα γέμιζαν με νερό.
Κάποιος συνάδελφος για να κόψει δρόμο για τη λέσχη,περπατούσε πάνω στις τσιμεντόπλακες που μερικές είχαν καταστραφεί.
Σε κάποιο σημείο βλέπει μία σκυλίτσα να κοιτάζει μέσα στο κανάλι και να κλαίει.Κοιτάζει και ο συνάδελφος και βλέπει ότι δύο κουταβάκια ήταν μέσα στο νερό και χαροπάλευαν.Προσπαθεί να τα πιάσει, το κανάλι βαθύ, δεν τα κατάφερε και σκέφτηκε να πάρει κάποιο φτυάρι από το κοντινό πυροσβεστικό σημείο για να τα βγάλει.
Στην προσπάθειά του ν΄ απομακρυνθεί η σκυλίτσα του έκλεινε το δρόμο. Ο Χρήστος μη αντέχοντας στα γεγονότα αποφασίζει και πηδάει μέσα στο νερό.
Βγάζει έξω το ένα κουταβάκι, το παίρνει η μάννα του από το λαιμό και το μεταφέρει σε ασφαλές σημείο. Υπ΄ όψιν η σκυλίτσα είχε χάσει και άλλα κουταβάκια μ΄αυτόν τον τρόπο.
Πιάνει και το δεύτερο το βγάζει έξω κι επαναλαμβάνεται η ίδια ιστορία από τη σκυλίτσα.
Ο Χρήστος,επειδή ήταν και λίγο δισκίνητος, χρειάστηκε κάποιο χρόνο να βγεί απο το κανάλι.
Όταν βγήκε, η σκυλίτσα, αφού είχε ασφαλίσει και το δεύτερο κουταβάκι, τον περίμενε και έπεσε πάνω του και άρχισε να τον γλύφει!!
Αποτέλεσμα; Ο Χρήστος φτάνει στη λέσχη λασπομένος, μούσκεμα, τρέμοντας απο το κρύο και κλαίγοντας από τη συγκίνηση.
Η ιστορία είναι πέρα ως πέρα αληθινή και ο Χρήστος Ταστσ..... ζεί σήμερα στην Χρυσούπολη της Καβάλας. Καλή του ώρα.
Na ena video.
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.youtube.com/watch?v=Xmc8gDzk2sg
Να ενα βιδεο.
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.youtube.com/watch?v=Xmc8gDzk2sg
Μπερδευτηκε το συστημα,και τοβαλε δυο φορες,επειδη νομιζα οτι χαθηκε,και το ξαναγραψα.
ΑπάντησηΔιαγραφήNa kai allo ena.
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.metacafe.com/watch/750192/lion_kisses_a_man/
Πριν δύο- τρία χρόνια , κάπου λίγες ημέρες πριν τα Χριστούγεννα, είχαν δείξει στις ειδήσεις κάποιους επίσημους Γάλλους που προσκαλούσαν στην φιλανθρωπική στέγη για φαγητό τους άστεγους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που μου είχε κάνει τεράστια εντύπωση ήταν ένας άστεγος Γάλλος που τους δήλωσε περήφανα, κοιτώντας τους ίσα στα μάτια: «Δεν έρχομαι στη στέγη σας, ούτε τρώω την τροφή σας, αφού δε δέχεστε - και δεν ταΐζετε - και το σκύλο μου»! Και έμεινε έξω, μέσα στο χιόνι. Αυτός και ο σκύλος του.
Τους ....έφτυσε! Δεν τους είπε, βέβαια, «πίσω, ρε, αγύρτες και σας έφαγα». Τους έβαλε, όμως, όρους! Τους είπε με τον τρόπο του «ρε, καθάρματα, πώς λέτε ότι με συμπονάτε, όταν με χωρίζετε από το σκύλο μου; Με ποιον κουβεντιάζω εγώ, ρε, τις ατέλειωτες και κρύες παρισινές νύχτες μου; Με ποιον μοιράζομαι τα χαρτόνια, που πάνω τους κοιμάμαι; Με ποιον τρέχω, ρε, στα πάρκα; Με ποιον κατουράω παρέα; Σε ποιον εξομολογούμαι τον πόνο μου; Στο φίλο μου, ρε! Το σκύλο μου. `Η και τους δυο μαζί ή κανένας»!
Μάνια
Ο 7.07 είμαι. Ξέχασα να γράψω ότι η ιστορία που ανέφερα είναι απάντηση σ΄ αυτούς που λένε ότι τα σκυλιά δεν έχουν συναισθήματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤον έφερα μέσα, τον έβαλα μπροστά στην οθόνη του έδειξα την φωτογραφία και του εξήγησα ότι υπάρχει και άλλος που τον αγαπάει όπως εγώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε κοίταξε στα μάτια και έβλεπες το ευχαριστώ του.
Να είσαι πάντα καλά φίλε
Ευχαριστώ
Υ.Γ. Μπορούσε να μπει και ο Fatso κάπου...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφή@Theodore
ΑπάντησηΔιαγραφήΔες και αυτό
http://www.youtube.com/watch?v=A7OFgqQobW8&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=U4B_QZS4YR8&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=xD4MSUbBkto
Το ίδιο βίντεο είναι απλώς κάποιο link θα δουλεύει.
Γνωστή αυτή η εκφραστική φατσούλα!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα και κάθε φατσούλα σκύλου είναι αληθινά ...ανθρώπινη!!!