H κ. Μέρκελ, μιλώντας χθες στα μέλη του γερμανικού κοινοβουλίου, υπεραμύνθηκε των πολιτικών επιλογών της.
Η καγκελάριος απευθυνόμενη προφανώς στις υπερχρεωμένες χώρες υπογράμμισε ότι «όποιος αναλαμβάνει ευθύνη και ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις του, μπορεί να αναμένει αλληλεγγύη»…
Αλλά τι εννοεί ομιλώντας περί αλληλεγγύης η κ. Μέρκελ;
Γνωρίζουμε ότι το ευρωπαϊκό οικοδόμημα δεν είναι κάτι απρόσωπο αλλά μία πολιτική διαδικασία συνύπαρξης και συναπόφασης κρατών και λαών.
Θεμέλιος λίθος αυτού του οικοδομήματος είναι η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη , η οποία σαφώς και δεν είναι πράξη φιλανθρωπίας, αλλά πράξη ενότητας μεταξύ κρατών- μελών με διαφορετικές επιφάνειες, διαφορετικές κοινωνίες, διαφορετικές οικονομίες και διαφορετικές γεωστρατηγικές ανάγκες .
Όταν δε την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη την τοποθετούμε στο οικονομικό επίπεδο είναι σαφές ότι δεν είναι δυνατόν να την αλληλοεξαρτούμε με την κερδοσκοπία.
Γιατί αυτό ακριβώς συμβαίνει με τα ΔΑΝΕΙΑ (και όχι φυσικά Δωρεές) που χορηγήθηκαν στην Ελλάδα. Με την επιμονή από την πλευρά της Γερμανίας, τα κράτη- μέλη της ευρωζώνης δανείζονταν με 2,5-3% και τα ίδια χρήματα τα χορηγούσαν ως δάνειο στην Ελλάδα με 5-6% !
(Μάλιστα δεν είναι ευρέως γνωστό ότι στη Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης, το λεγόμενο Μνημόνιο, δεν υπάρχει καμία υπογραφή επίσημου της Γερμανίας,σε αντίθεση με όλες τις υπόλοιπες χώρες, αλλά η υπογραφή μιας …Γερμανικής επενδυτικής τράπεζας. Της KfW. Όπως όλες δε οι τράπεζες , έτσι και η KfW, δανείζεται από την ΕΚΤ με επιτόκιο …1% !)
Αυτό δεν είναι αλληλεγγύη , αλλά κερδοσκοπία! Σ’ αυτή την αλληλεγγύη αναφέρεται άραγε η κ. Μέρκελ; Σίγουρα απέχει πολύ ως πράξη από την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη που εμπνεύσθηκαν πεφωτισμένα μυαλά πραγματικών Ηγετών της Ευρώπης.
Κάποιος, επίσης, θα πρέπει να εξηγήσει στην κ. Μέρκελ ότι η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη δεν οριοθετείται ΜΟΝΟ στο επίπεδο της οικονομίας.
Η Ευρωπαϊκή αλληλεγγύη θα έπρεπε π.χ να συναντάται ΚΑΙ στα θέματα της λαθρομετανάστευσης και όχι να μετατρέπονται οι χώρες του Ευρωπαϊκού νότου σε χωματερές ανθρώπινων ψυχών.
Η Ευρωπαϊκή αλληλεγγύη θα έπρεπε επίσης να συναντάται και στις γεωστρατηγικές ανάγκες των χωρών, κυρίως αυτών που βρίσκονται στα σύνορα της Ευρώπης, και όχι στο όνομα της άνθησης των πολεμικών βιομηχανιών της …»έσω Ευρώπης», να ακολουθούνται πολιτικές που ναρκοθετούν επικίνδυνα αυτές τις περιοχές.
Την άποψή π.χ ότι τα σύνορα της Ελλάδας είναι και σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την ακούσαμε το 1996 , επί προεδρίας στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή του Ζακ Σαντέρ. Την ακούμε έκτοτε συνεχώς από διάφορα χείλη , αλλά ….ακόμα δεν την βλέπουμε!
Για ποια λοιπόν αλληλεγγύη ομιλεί η κ. Μέρκελ ;
Κάποιος επίσης θα πρέπει να υπενθυμίσει στην κ. Μέρκελ ότι ο σκοπός του ευρωπαϊκού οικοδομήματος εμπεριείχε δύο πυλώνες.
Ο πρώτος ήταν να διασφαλιστεί ότι η Ευρώπη δεν θα ξαναπεράσει πολεμικές περιόδους στο εσωτερικό της. Κύριο όπλο αυτού του πυλώνα ήταν η εξάλειψη του εθνικισμού .
Δυστυχώς η κ. Μέρκελ τόσο με τις πολιτικές της όσο και με άστοχες -λίαν επιεικώς- δηλώσεις της ακροβατεί επικίνδυνα πάνω στο σχοινί της αναβίωσης του Εθνικισμού, ο οποίος έδειχνε ότι είχε εξαλειφθεί σταδιακά από το εσωτερικό της Ευρώπης.
(Προσοχή! Άλλο Εθνισμός και άλλο Εθνικισμός. Ο πρώτος δηλώνει τον αγνό πατριωτισμό , την φιλοπατρία και ο δεύτερος την υπερβολική προσήλωση στην ιδέα του Έθνους, με κύρια όμως χαρακτηριστικά τη διάκριση των εθνών σε ανώτερα και κατώτερα, και την διάθεση επιβολής των πρώτων στα δεύτερα)
Ο δεύτερος πυλώνας του σκοπού του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, είχε προσδιορισθεί με σαφήνεια στην διάσκεψη της Μεσσίνας, όπου οι έξι Ευρωπαίοι υπουργοί εξωτερικών της ΕΚΑΧ (που μετεξελίχθηκε στην ΕΟΚ και κατόπιν στην ΕΕ) βρέθηκαν προ του θεμελιώδους διλήμματος ποια από τις δύο δυνητικές κατευθύνσεις θα ακολουθούσαν για την πορεία προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση .
Η μια ήταν μια τομεακή προσέγγιση και η άλλη μια διατομεακή προσέγγιση, η οποία συνίστατο στη δημιουργία μιας κοινής αγοράς.
Τάχθηκαν τότε υπέρ της δεύτερης προσέγγισης, όπως εξηγούν στα συμπεράσματά τους, τόσο λόγω της διασύνδεσης των διαφόρων τομέων της σύγχρονης οικονομίας, όσο και για το γεγονός ότι αυτό που επιδίωκαν ήταν μια κοινότητα συμφερόντων όπου όλοι οι πολίτες της Κοινότητας, ανεξαρτήτως της χώρας όπου διαβιούν, θα έχουν το αίσθημα ότι τα μέτρα που λαμβάνονται σε ευρωπαϊκό επίπεδο τους αφορούν –και τους ωφελούν– άμεσα.
Εάν ενέκριναν τότε -όπως ανέφεραν- μια τομεακή προσέγγιση, ενδεχομένως ορισμένες χώρες θα αντλούσαν τα οφέλη της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης ενώ κάποιες άλλες θα υφίσταντο τις αρνητικές επιπτώσεις της….
Είναι σίγουρη , λοιπόν, η κ. Μέρκελ ότι ακολουθεί με τις πολιτικές της αυτόν σκοπό του ευρωπαϊκού οικοδομήματος;
Μήπως τελικά αυτές οι πολιτικές της Γερμανικής ελίτ διαστρεβλώνουν την διατομεακή προσέγγιση και αναπηδούν αυθαίρετα στην τομεακή προσέγγιση , στον δρόμο για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση;
Υπάρχουν φωνές -ακόμα και μέσα στη Γερμανία- που κατηγορούν την κ. Μέρκελ ότι οδηγεί το ευρωπαϊκό οικοδόμημα σε διάλυση (με ότι αυτό συνεπάγεται…), παρά στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.
Σίγουρα η Γερμανίδα καγκελάριος θα πρέπει να εξετάσει και να αναθεωρήσει πολλές από τις απόψεις της , αν θέλει να συμβάλει στον δρόμο προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση…
