Δεν χρειάζεται να είσαι Αϊνστάιν για να αντιληφθείς ότι στην Ελλάδα κάτι σάπιο υπάρχει με το σύστημα επιβολής και είσπραξης φόρων, σημειώνει σε άρθρο του στο «Ελεύθερο Τύπο», ο Γ. Χαρβαλιάς.
Και δεν αναφέρομαι στον απόλυτο παραλογισμό της μνημονιακής φορο-λαίλαπας των τελευταίων δύο ετών ούτε στην πανθομολογούμενη διάβρωση των εισπρακτικών μηχανισμών. Η αφετηρία του προβλήματος έχει να κάνει με αυτή καθαυτή την έννοια της φορολογικής δικαιοσύνης που στη χώρα μας προσβάλλεται βάναυσα, απαξιώνοντας κάθε αρχή ισονομίας.
Το φορολογικό σύστημα της Μεταπολίτευσης, όπως κι αν μπαλώθηκε ή κακοποιήθηκε μέσα από το διαρκές «ράβε-ξήλωνε» των επιμέρους κυβερνήσεων, διαπνέεται από μια νοσηρή αρχή διάκρισης των φορολογούμενων πολιτών σε «έξυπνους» και «κορόιδα». Γιατί στην πράξη ολόκληρη η φιλοσοφία του διευκολύνει με τρόπο σκανδαλώδη τη φορο-αποφυγή από ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού.
Μια απλή ματιά να ρίξει κάποιος στα επίσημα συγκεντρωτικά στοιχεία των φορολογικών δηλώσεων, αντιλαμβάνεται αμέσως τι εννοώ. Γιατί προκύπτει άμεσα ποιοι είναι οι πραγματικοί στυλοβάτες (τα υποζύγια και εν τέλει τα κορόιδα) της φορολογικής αιμοδοσίας που συνεισφέρουν δυσανάλογα στην εθνική προσπάθεια και ποιοι είναι οι λουφαδόροι της υπόθεσης που κρύβουν με την ανοχή του κράτους τα πραγματικά τους εισοδήματα.
Ας δούμε, για παράδειγμα, τα εισοδήματα που δηλώθηκαν σε εθνική κλίμακα για το οικονομικό έτος 2010 (σ.σ.: αποκτήθηκαν το 2009). Ενα πρώτο συμπέρασμα είναι ότι το 70,18% του συνολικού δηλωθέντος εισοδήματος αντιστοιχεί σε μισθωτούς και συνταξιούχους, οι οποίοι βεβαίως καταβάλλουν σταθερά και διαχρονικά τη μερίδα του λέοντος των φορολογικών βαρών. Ενα δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι επτά στους δέκα ελεύθερους επαγγελματίες δήλωσαν εισόδημα χαμηλότερο από το (τότε) αφορολόγητο όριο των 12.000 ευρώ, ενώ οι μισοί δηλώνουν εισόδημα κάτω από 5.000 ευρώ!
Ας πάμε τώρα και στη διαστρωμάτωση των εισοδημάτων. Την ώρα που το 70% του συνόλου των φορολογουμένων δηλώνει εισόδημα κάτω από 12.000 ευρώ, μόλις 18.942 πολίτες εμφανίζονται με εισόδημα πάνω από 100.000 ευρώ! (Σ.σ.: μόνο για την πόλη του Λονδίνου ο αντίστοιχος αριθμός φθάνει τους 716 χιλιάδες φορολογούμενους…).
Η αντιστοίχηση στην κορυφή της εισοδηματικής πυραμίδας είναι ακόμη πιο εντυπωσιακή. Για παράδειγμα, μόνο 443 ελεύθεροι επαγγελματίες δήλωσαν εισόδημα πάνω από 200 χιλιάδες ευρώ και μόνον 6 (έξι) πάνω από 900 χιλιάδες ευρώ. Στο σύνολο των φορολογουμένων μόνο 52 δήλωσαν στην εφορία εισόδημα μεγαλύτερο των 900 χιλιάδων ευρώ και οι 15 από αυτούς είναι μισθωτοί!
Την ίδια ώρα το 40% των φορολογουμένων δηλώνει εισόδημα κάτω των 5.000 ευρώ, αλλά επίσης το 40% δηλώνει ιδιοκτησία πρώτης κατοικίας, ενώ περισσότεροι από 660.000 Ελληνες δηλώνουν και εξοχική κατοικία.
Ασφαλώς τα οξύμωρα είναι πάρα πολλά. Και δεν αναδεικνύονται μόνο από τη μελέτη των δηλώσεων. Μια απλή βόλτα από την Εκάλη ως τη Βάρκιζα πιστοποιεί ότι υπάρχουν Ελληνες πολλών ταχυτήτων. Νεόπτωχοι, θύματα της μνημονιακής αφαίμαξης, αλλά και «έχοντες» που ξέρουν να κρύβουν τα πλούτη τους από την εφορία.
Δεν γνωρίζω αν η κυβέρνηση Παπαδήμου έχει τρόπο να εξηγήσει αυτά τα αυτονόητα στους τροϊκανούς. Εχει όμως ιστορικό χρέος να επιδιώξει τη σύνθεση και τη διακομματική συμφωνία σε ένα δίκαιο φορολογικό νομοσχέδιο μακράς πνοής που θα τύχει καθολικής στήριξης από τους βουλευτές.
Φυσικά αν το νομοσχέδιο Βενιζέλου δεν κινηθεί στη σωστή κατεύθυνση και υποκύψει στις παρανοϊκές αξιώσεις «της σχολής ΔΝΤ» για… περαιτέρω «βελτίωση της ανταγωνιστικότητας» μέσω οικονομικής εξόντωσης της τάξης των μισθωτών και των συνταξιούχων, δεν θα περάσει. Και αν περάσει, θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια σε κοινωνική έκρηξη. Μένει να δούμε αν η κυβέρνηση Παπαδήμου είναι σε θέση να προσφέρει έστω αυτή την ελάχιστη υπηρεσία στην πατρίδα…
