Στο επίκεντρο των διαπραγματεύσεων μεταξύ κυβέρνησης και τραπεζών βρίσκεται το πρόγραμμα ανταλλαγής ομολόγων, το γνωστό σε όλους μας PSI(+).
Ελληνικό Δημόσιο, ξένες & ελληνικές τράπεζες, ξένα funds και μικροεπενδυτές, φαίνεται πως έχουν διαφορετικά και σε πολλές περιπτώσεις αντικρουόμενα συμφέροντα.
Το ζήτημα του επιτοκίου, της χρονικής διάρκειας των νέων ομολόγων και τα εχέγγυα αυτών, είναι μερικά από τα ζητήματα που τίθονται πάνω στο τραπέζι.
Φυσικά τα CDS παίζουν το δικό τους ρόλο στις διαπραγματεύσεις και καθιστούν το όλο εγχείρημα, παιχνίδι για πολύ δυνατούς παίχτες.
Ποια θα ήταν όμως η επόμενη μέρα της ελληνικής οικονομίας, αν οι διαπραγματεύσεις για το PSI+ τελικώς ναυαγούσαν;
Η αποτυχία των διαπραγματεύσεων θα σημάνει την ενεργοποίηση της μοναδικής πλέον δυνατότητος, αυτής του hard default. Δηλαδή της σκληρούς μονομερής κήρυξης χρεωκοπίας, κάτι το οποίο είχε διακηρυχθεί εξαρχής, ότι έπρεπε να αποφευχθεί πάση θυσία.
Αυτό δεν ήταν το βασικό εκβιαστικό επιχείρημα του μνημονίου;
Με απλά λόγια η Ελλάδα θα έχει καταλήξει εκεί που τόσο η κυβέρνηση Παπανδρέου με τα γνωστά εξαπτέρυγα, όσο και η παρούσα κυβέρνηση, υποτίθεται ότι ανέλαβαν να την αποτρέψουν να πάει.
Το σενάριο του hard default ( ή όποιου άλλου επιθετικού πρoσδιορισμού) είναι σαφές ότι δεν μπορεί να παρουσιαστεί ως επιτυχία και οποιαδήποτε προσπάθεια επικοινωνιακής οδού προς αυτό, δε δυναται να γίνει πιστευτή.
Ηard default ισοδυναμεί με Εθνική Τραγωδία και βέβαια πολλοί, θα έπρεπε να απολογηθούν γι’ αυτό.
Παραμένει το ερώτημα που βασανίζει την κοινή γνώμη: Γιατί δεν διεκδίκησε η κυβέρνηση Παπανδρέου, ακόμα και την ύστατη ώρα δηλαδή στη συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου, να λάβει η Χώρα μας το ποσό των 100 δις που συμφωνήθηκε σε άμεσα μετρητά;
Σε μια τέτοια περίπτωση θα μπορούσε να απαιτήσει τη διαγραφή του 50% του χρέους από τους ιδιώτες επενδυτές και να δώσει τα 100 δις μετρητά εξαγοράζοντας και το υπόλοιπο 50% του χρέους.
Μ’ αυτόν τον τρόπο οι οφειλές της Ελλάδος προς τις αγορές θα είχαν μηδενιστεί και δεν θα υπήρχε η δυνατότητα των τελευταίων να πιέζουν ποικιλοτρόπως επιτείνοντας την οικονομική κρίση και σε εθνικό επίπεδο και σε ευρωπαϊκό..
Το χρέος της Ελλάδος και θα είχε μειωθεί δραστικά και θα είχε μετατραπεί σε χρέος μεταξύ κρατών, ΕΚΤ και ΔΝΤ, γεγονός που το καθιστούσε πολύ πιο εύκολα διαχειρίσιμο.
Κάτι τέτοιο δεν θα έβρισκε ισχυρές αντιστάσεις από τους ιδιώτες επενδυτές που κατέχουν ελληνικά ομόλογα, καθώς απ’ ότι έχει διαφανεί στις διαπραγματεύσεις αυτό που τους ενδιαφέρει ειναι να εξασφαλίσουν εχέγγυα για τα υπόλοιπο 50% μετά το «κούρεμα».
Μάλιστα στην περίπτωση που αυτό εξαγοραζόταν από την ελληνική πλευρά θα υπήρχε και περαιτέρω δυνατότητα μεγαλύτερου haircut (πχ. 60-65%), ώστε από τα χρήματα που θα περίσευαν να δωθούν προς ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών.Με αυτόν τον τρόπο θα είχε επιτευχθεί και η επανεκκίνηση της οικονομίας.
Γιατί δεν γίνεται;
Γιατί πρόκειται περί πολιτικής απόφασης και το ερώτημα θα πρέπει να απευθυνθεί στους υπογράφοντες την συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου, Γιώργο Παπανδρέου και Ευάγγελο Βενιζέλο.
