Μόλις έπαψε να υπάρχει το ενδεχόμενο πρόωρης προσφυγής στις κάλπες με λίστα, γράφει ο Β.Δεληπέτρος στην "Ε" ,άρχισαν να πληθύνονται οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που θυμήθηκαν ότι έχουν φωνή και ανακάλυψαν ότι διαφωνούν με το Μνημόνιο και την κυβερνητική πολιτική.
Τόσο καιρό σχεδόν όλοι, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, που κι από αυτούς οι περισσότεροι οδηγήθηκαν στην έξοδο από το «κίνημα» με συνοπτικές διαδικασίες, είχαν κάνει τα πάντα γαργάρα.
Όλα τα υπερψήφιζαν, όλα τα έβρισκαν αναγκαία, όλα τούς φαίνονταν σωτήρια και, στοιχημένοι πίσω από τον πρωθυπουργό, όλοι τους έβρισκαν μεμψίμοιρους και αδαείς όποιους διατύπωναν έστω και την παραμικρή αντίρρηση
Ανάγκα και θεοί πείθονται. Και οι περί ων ο λόγος ούτε θεοί είναι ούτε ημίθεοι, όντας απλώς πολιτικό προσωπικό ενός συστήματος που τρικλίζει και ενός κόμματος που βλέπει να έρχεται εξ αντανακλάσεως ο λογαριασμός για τους λογαριασμούς που μας χρέωσε, αντιδρούν με το βασικό ένστικτο της αυτοσυντήρησης.
Ψηφοφόροι που να επιλέγουν άφωνους υποστηρικτές δυσβάστακτων μέτρων δεν υπάρχουν. Οπως δεν υπάρχουν πλέον καφενεία για εύκολα λογύδρια και ακροατήρια που δεν αντιδρούν. Ε, Πάσχα έρχεται! Οι βουλευτές είναι υποχρεωμένοι να επιστρέψουν πάλι στις περιφέρειές τους. Πώς να κάνουν Ανάσταση, ή μάλλον πώς να αποφύγουν την προσωπική τους εβδομάδα Παθών, εάν δεν έχουν μία δύο αντιρρήσεις να πλασάρουν;
Ξεχνούν λοιπόν εύκολα ό,τι έλεγαν. Και βάλλουν εκεί που χειροκροτούσαν. Ανακαλύπτουν ότι «το Μνημόνιο δεν βγαίνει», ότι «πρέπει να λέμε όλη την αλήθεια» ακόμη και ότι χρειάζεται... αναδιαπραγμάτευση.
Κάπως έτσι, ξαφνικά (;), αυτοί που ξόρκιζαν κάθε συζήτηση για αναδιάρθρωση του χρέους, τώρα μιλούν μαζικά για την αναγκαιότητά της. Ο ένας αποφάσισε οψίμως ότι «δεν είναι κακό πράγμα», η άλλη ότι είναι «αναπόφευκτη» και ένας τρίτος βάζει το κερασάκι στην τούρτα επισημαίνοντας ότι «το κλίμα στην κοινωνία δεν είναι καλό όπως πέρυσι»!
Πως να είναι; Τόσα μέτρα πήραν που αποδείχτηκαν μια τρύπα στο νερό. Τόσες δηλώσεις έκαναν που και οι ίδιοι τώρα τις χαρακτηρίζουν προσχηματικές ή αναληθείς. Τόσες δεσμεύσεις ανέλαβαν που τώρα καταδεικνύεται ότι δεν ήταν ούτε σωτήριες ούτε αναπόφευκτες.
Γίνεται μετά να τους πιστέψεις; Ακόμη κι αν αυτομαστιγώνονται δημοσίως ή αν μαστιγώνουν σε κάθε ευκαιρία αυτόν που αναγόρευσαν... τσάρο της οικονομίας.
Ποιας οικονομίας άλλωστε; Της ανεργίας, των λουκέτων, των ψαλιδισμένων μισθών, των Ταμείων που καταρρέουν ή των ελπίδων που χάνονται;
Αμετανόητοι παραμένουν. Γι' αυτό και η καθυστερημένη αυτοκριτική τους, που δεν συνοδεύεται από αλλαγή πολιτικής, εύκολα αποκαλύπτεται φερετζές του ενόχου. Αυτοί νομίζουν ότι βάζοντας τα ρούχα τους αλλιώς, θα μπορέσουν να τη σκαπουλάρουν. Αλλά εμείς ξέρουμε πια ότι είναι γυμνοί!
Τόσο καιρό σχεδόν όλοι, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, που κι από αυτούς οι περισσότεροι οδηγήθηκαν στην έξοδο από το «κίνημα» με συνοπτικές διαδικασίες, είχαν κάνει τα πάντα γαργάρα.
Όλα τα υπερψήφιζαν, όλα τα έβρισκαν αναγκαία, όλα τούς φαίνονταν σωτήρια και, στοιχημένοι πίσω από τον πρωθυπουργό, όλοι τους έβρισκαν μεμψίμοιρους και αδαείς όποιους διατύπωναν έστω και την παραμικρή αντίρρηση
Ανάγκα και θεοί πείθονται. Και οι περί ων ο λόγος ούτε θεοί είναι ούτε ημίθεοι, όντας απλώς πολιτικό προσωπικό ενός συστήματος που τρικλίζει και ενός κόμματος που βλέπει να έρχεται εξ αντανακλάσεως ο λογαριασμός για τους λογαριασμούς που μας χρέωσε, αντιδρούν με το βασικό ένστικτο της αυτοσυντήρησης.
Ψηφοφόροι που να επιλέγουν άφωνους υποστηρικτές δυσβάστακτων μέτρων δεν υπάρχουν. Οπως δεν υπάρχουν πλέον καφενεία για εύκολα λογύδρια και ακροατήρια που δεν αντιδρούν. Ε, Πάσχα έρχεται! Οι βουλευτές είναι υποχρεωμένοι να επιστρέψουν πάλι στις περιφέρειές τους. Πώς να κάνουν Ανάσταση, ή μάλλον πώς να αποφύγουν την προσωπική τους εβδομάδα Παθών, εάν δεν έχουν μία δύο αντιρρήσεις να πλασάρουν;
Ξεχνούν λοιπόν εύκολα ό,τι έλεγαν. Και βάλλουν εκεί που χειροκροτούσαν. Ανακαλύπτουν ότι «το Μνημόνιο δεν βγαίνει», ότι «πρέπει να λέμε όλη την αλήθεια» ακόμη και ότι χρειάζεται... αναδιαπραγμάτευση.
Κάπως έτσι, ξαφνικά (;), αυτοί που ξόρκιζαν κάθε συζήτηση για αναδιάρθρωση του χρέους, τώρα μιλούν μαζικά για την αναγκαιότητά της. Ο ένας αποφάσισε οψίμως ότι «δεν είναι κακό πράγμα», η άλλη ότι είναι «αναπόφευκτη» και ένας τρίτος βάζει το κερασάκι στην τούρτα επισημαίνοντας ότι «το κλίμα στην κοινωνία δεν είναι καλό όπως πέρυσι»!
Πως να είναι; Τόσα μέτρα πήραν που αποδείχτηκαν μια τρύπα στο νερό. Τόσες δηλώσεις έκαναν που και οι ίδιοι τώρα τις χαρακτηρίζουν προσχηματικές ή αναληθείς. Τόσες δεσμεύσεις ανέλαβαν που τώρα καταδεικνύεται ότι δεν ήταν ούτε σωτήριες ούτε αναπόφευκτες.
Γίνεται μετά να τους πιστέψεις; Ακόμη κι αν αυτομαστιγώνονται δημοσίως ή αν μαστιγώνουν σε κάθε ευκαιρία αυτόν που αναγόρευσαν... τσάρο της οικονομίας.
Ποιας οικονομίας άλλωστε; Της ανεργίας, των λουκέτων, των ψαλιδισμένων μισθών, των Ταμείων που καταρρέουν ή των ελπίδων που χάνονται;
Αμετανόητοι παραμένουν. Γι' αυτό και η καθυστερημένη αυτοκριτική τους, που δεν συνοδεύεται από αλλαγή πολιτικής, εύκολα αποκαλύπτεται φερετζές του ενόχου. Αυτοί νομίζουν ότι βάζοντας τα ρούχα τους αλλιώς, θα μπορέσουν να τη σκαπουλάρουν. Αλλά εμείς ξέρουμε πια ότι είναι γυμνοί!
