Δεδομένη πρέπει να θεωρείται πλέον η τροχοδρόμηση της χώρας σε ένα καθεστώς χρεοκοπίας, αρχικά εντός του ευρώ, με παράλληλη εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων και εγκαθίδρυση κοινοτικών «μηχανισμών εποπτείας», που θα αναφέρονται σε μία και μόνο ευρωπαϊκή πρωτεύουσα(σ.σ. την γνωστή εξής μία…)
Όπως αναφέρει σε άρθρο του ο Γ.Χαρβαλιάς, στον «ΕΤ της Κυριακής», το ερώτημα είναι αν το περιβόητο «κούρεμα» θα επιβληθεί σε δόσεις, με λογική σαλαμοποίησης, ή με μία κίνηση-σόκ που προσομοιάζει στην μέθοδο κομμωτηρίου που επέβαλαν οι… Ερυθρόδερμοι στην Άγρια Δύση.
Σε κάθε περίπτωση το κρανίο του μέσου Έλληνα δεν θα μείνει ανέγγιχτο, αφού το λεπίδι αναμένεται να φτάσει στο κόκαλο, το αργότερο μέχρι το καλοκαίρι του 2012, όταν θα είναι έτοιμος και ο μηχανισμός στήριξης (ESM) της ελεγχόμενης χρεοκοπίας.
Η απόφαση είναι ειλημμένη. Αλλά σε αυτό που σήμερα ονομάζουμε «Ευρωζώνη», υπάρχουν στρατόπεδα που εκφράζουν δύο διαφορετικές σχολές σκέψης.
Μόνο που και οι δύο σχολές ξεκινούν από μία κοινή διαπίστωση. Οτι η Ελλάδα, του Γιώργου Παπανδρέου, που αποτέλεσε την θρυαλλίδα της κρίσης, είναι πλέον «καμένο χαρτί» και απολύτως αναλώσιμη στα ευρωπαϊκά σχέδια ανάταξης, ακόμη και αν χρειαστεί να πτωχεύσει και να εγκαταλείψει το «κλάμπ» των Βρυξελλών.
Από κει και πέρα οι αντιλήψεις για την ταχύτητα, αλλά κυρίως τα μέσα που θα χρησιμοποιηθούν ώστε να λυθεί η ευρωπαϊκή κρίση χρέους, ποικίλουν, γεγονός που αντανακλάται στην σημερινή πολυφωνία.
Η σχολή της «ηπιότερης προσαρμογής» που προκρίνει ένα πρώτο κούρεμα έως 35% των ελληνικών ομολόγων, που κατέχουν ιδιώτες μέσω της γνωστής διαδικασίας PSI, εκφράζεται κυρίως από τους Γάλλους και τις χώρες της μεσογειακής περιφέρειας, αλλά και από το διεθνές τραπεζικό λόμπι καθώς και την απερχόμενη διοίκηση της ευρωπαϊκής κεντρικής τράπεζας.
Όλοι οι παραπάνω, για τους δικούς του λόγους ο καθένας, δεν επιθυμούν ένα «δραστικό κούρεμα» 50-60% του ελληνικού χρέους, διότι θεωρούν ότι αυτό θα προκαλέσει άμεσα πιστωτικό επεισόδιο και θα οδηγήσει πολλές ευρωπαϊκές τράπεζες στο καναβάτσο και συνακόλουθα στην εθνικοποίηση.
Οι αντιρρήσεις των Γάλλων που είναι και οι βασικότεροι συνομιλητές των Γερμανών, θα μπορούσαν να καμφθούν αν η συνδρομή για να καλυφθούν κεφαλαιακά οι μαύρες τρύπες των τραπεζών τους, ήταν συλλογική(μέσω του ΕFSF) και όχι σε εθνική/κρατική βάση. Στο σημείο αυτό όμως, φαίνεται ότι δεν έχει επιτευχθεί συμφωνία γεγονός που ενισχύει σύμφωνα με ορισμένους παρατηρητές το σενάριο ενός κουρέματος σε δόσεις, με την πρώτη να κινείται λίγο πιο πάνω από το 30%.
Από την πλευρά της πάντως, η γερμανική κυβέρνηση μαζί με μία ομάδα οικονομολόγων που επηρεάζουν το περιβάλλον Μέρκελ και Σόιμπλε, επιθυμεί λύση «μία και έξω» που θα περιλαμβάνει σε μορφή πακέτου-τελεσιγράφου προς την Ελλάδα:
1. Γενναίο κούρεμα των ελληνικών ομολόγων που κατέχουν ιδιώτες, έστω και με χρεοκοπία
2. Διακομματική δέσμευση για εφαρμογή ακραίων μέτρων αντίστοιχης «εσωτερικής υποτίμησης», τουλάχιστον έως το 2015
3. Εγκατάσταση πρόσθετων μηχανισμών εποπτείας της Κομισσιόν στα ελληνικά υπουργεία και
4. Εκχώρηση δικαιωμάτων πώλησης περιουσίας του ελληνικού δημοσίου.
Το δια ταύτα είναι σαφές: Στην πρώτη περίπτωση του «λελογισμένου κουρέματος», θα απολαύσουμε μία ακόμη μαύρη κωμωδία με τον κ. Παπανδρέου να κερδίζει ρανίδες πολιτικού χρόνου και να διατείνεται ότι…μας έσωσε (υπό συνθήκες εσωτερικής πτώχευσης και κοινωνικής διάλυσης). Στην δεύτερη περίπτωση, του…βαθέος κουρέματος, θα βρεθούμε ντε φάκτο πτωχευμένοι και ενώπιον γερμανικού τελεσιγράφου, παρόμοιο με αυτό που παρέδωσε ο Εμμανουέλε Γκράτσι στον Μεταξά ένα βροχερό φθινοπωρινό βράδυ του 1940…
