Μόνο τυχαία δεν ήταν η «κηδεία» της Ελλάδας, όπως αποκαλέστηκε από τους διοργανωτές και συμμετέχοντες, και η οποία αποτέλεσε το κεντρικό θέμα του φετινού καρναβαλικού εθίμου στην κωμόπολη Βέβτσανι της ΠΓΔ. ( πρόκειται για πρωτοχρονιάτικο έθιμο με το Ιουλιανό Ημερολόγιο).
Στη γιορτή η οποία έγινε παρουσία υπουργών, του προέδρου του μεγαλύτερου κόμματος της αντιπολίτευσης και πολλών πρέσβεων ευρωπαϊκών και άλλων χωρών, παρουσιάστηκε ένα φέρετρο, τυλιγμένο με τη σημαία της Ελλάδας και ένα κηδειόχαρτο στο οποίο αναφερόταν μεταξύ άλλων:
«Καλά νέα. Απρόσμενα, μετά από μακροχρόνια ενόχληση, μας άφησε ο αγαπητός μας γείτονας, πρώην τουρκική επαρχία – Ελλάδα ή Γιουνανιστάν ή όπως αλλιώς μπορεί να ονομαστεί – στην ηλικία των 181 χρόνων.
1830 (Πρωτόκολλο του Λονδίνου) – 2011 (Χάγη). Η κηδεία θα λάβει χώρα στο κέντρο του Βέβτσανι στις 13 και 14 Ιανουαρίου. Οι πενθούντες: Ευρωπαϊκή Ένωση, ΗΠΑ, Ρωσία, Σερβία...»
Μάλιστα, μεταξύ των «πενθούντων» στο κηδειόχαρτο αναγράφονται ακόμη και ονόματα δημοσιογράφων των Σκοπίων οι οποίοι έχουν εκφράσει μετριοπαθείς θέσεις για το ζήτημα της ονομασίας.
Οι συμμετέχοντες στην προκλητική αυτή «παράσταση», προχώρησαν ακόμη περισσότερο καίγοντας την ελληνική σημαία με την οποία ήταν τυλιγμένο το φέρετρο.
Δεν πρόκειται λοιπόν για ….«πολιτική σάτιρα» που λαμβάνει χώρα συνήθως σε παρόμοιες εκδηλώσεις, αλλά για ένα ακόμη επεισόδιο της συστηματικής καλλιέργειας μίσους και επικίνδυνου εθνικισμού.
«Η μεγάλη δύναμη του ολοκληρωτικού κράτους είναι ότι αναγκάζει αυτούς που το φοβούνται να το μιμηθούν» έλεγε ο Αδόλφος Χίτλερ, ο άνθρωπος που ευθύνεται για εκατομμύρια θανάτους αθώων.
Αυτό ακριβώς γίνεται σήμερα στην γειτονική χώρα των Σκοπίων. Καλλιεργείται από την ηγεσία της ένας παράλογος εθνικισμός , που υποκριτικά τον επενδύουν με τον μανδύα του πατριωτισμού, αποσκοπώντας να υποκρύψουν τα εσωτερικά τους προβλήματα δημοκρατίας, εθνικής ταυτότητας και συνοχής .
Μα πατριωτισμός είναι όταν η αγάπη για τους δικούς σου ανθρώπους έρχεται πρώτη, σε αντίθεση ,με τον εθνικισμό ο οποίος θέτει ως πρωταρχικό στοιχείο του το μίσος για τους άλλους.
Και το μίσος δεν έχει αυτόνομη ύπαρξη. Καλλιεργείται και θρέφεται καθημερινά. Φυσικά κάτω υπ΄ αυτές τις συνθήκες… θεριεύει και δύναται να χρησιμοποιηθεί «εν ευθέτω χρόνω» , εξυπηρετώντας πολυπλόκαμους σχεδιασμούς.
Ο Αντόν Πάβλοβιτς Τσέχοφ ,ο μεγάλος αυτός δραματουργός που με την πένα του δεν δίσταζε να αναμετρηθεί ακόμη και με την τσαρική λογοκρισία, έγραφε : «Η αγάπη, η φιλία και ο σεβασμός δεν συνδέουν τους ανθρώπους τόσο, όσο το κοινό μίσος απέναντι σε κάτι» .
Αυτή είναι η «συνταγή ύπαρξης» που έχουν επιλέξει οι ηγεσίες της γειτονικής χώρας, όταν ο μισός πληθυσμός τους μιλά διαφορετικές γλώσσες, έχουν διαφορετικά ήθη και έθιμα και εθνολογικές ταυτότητες.
Δεν εξετάζω το ζήτημα και πολύ περισσότερο τα συμπεράσματά του μέσα από υποθετικά φιλοσοφικά, εθνοτικά, κοινωνικά ή γεωπολιτικά μονοπάτια.
Αν θέλει κάποιος να συμπερασματολογήσει θα πρέπει να αποτανθεί στην Μαθηματική επιστήμη. Την μοναδική η οποία βασίζεται εξ ολοκλήρου στην λογική.Τα Μαθηματικά είναι η επιστήμη που μελετά την ποσότητα, τη δομή, το διάστημα, τη μεταβολή και τις σχέσεις όλων των μετρήσιμων αντικειμένων της πραγματικότητας.
Οι μαθηματικοί προσπαθούν να εξακριβώνουν την αλήθεια , μέσω αυστηρών κανόνων συνεπαγωγής και έχοντας ως βάση ορισμένα αξιώματα και ορισμούς λογικής.
Υπ’ αυτό το πρίσμα έχουμε μια συνάρτηση f : A → B «επί»(με την έννοια: «το Α απεικονίζεται μέσω της f επί του Β, πάνω στο Β»), όπου δηλαδή δεν υπάρχει στοιχείο στο Β που να μην είναι η εικόνα κάποιου στοιχείου στο Α.
Το σύνολο Α το ορίζουμε με τα στοιχεία: απώτερο προβληματικό παρελθόν- πρόσφατο προβληματικό παρελθόν-προβληματικό παρόν και το σύνολο Β το ορίζουμε με τα στοιχεία εγγύτατο- εγγύς- απώτερο-μέλλον.
Αυτή η συνάρτηση ή απεικόνιση f «επί» , θα πάψει να υφίσταται μόνο όταν το Α δεν θα απεικονίζεται μέσω της f επί του Β, πάνω στο Β.
Με απλά λόγια θα πρέπει να εξαλειφθεί η προβληματικότητα ως στοιχείο του μέλλοντος.
Και σίγουρα ο δρόμος που έχει ακολουθήσει η ηγεσία της ΠΓΔΜ δεν τείνει προς αυτή την κατεύθυνση. Απεναντίας ….
