Μανιφέστο νεοφασισμού...? ( 3)

Ας εξετάσουμε σήμερα τον τρίτο άξονα του ιδεολογικοπολιτικού στίγματος του ΛΑΟΣ, πάντα σύμφωνα με τα όσα προσδιόρισε ο ίδιος ο κ. Καρατζαφέρης στο 4ο Συνέδριο του κόμματος του.
3. Στρατιωτικοποίηση της κοινωνίας
(στα ...πλαίσια μιας σύγχρονης κοινωνικής πολιτικής)
Δίνοντας το στίγμα της κοινωνικής πολιτικής του ΛΑΟΣ, ο Γ. Καρατζαφέρης σημείωσε μεταξύ άλλων:«έχουμε ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα, δεν θα υπάρχει στη δικιά μας Ελλάδα ούτε ένας άνεργος(....). Το πρόγραμμά μας έχει λύσεις. Ο οποιοσδήποτε Έλληνας είναι άνεργος,κατατάσσεται πενταετούς θητείας σε ένα παράλληλο σώμα στρατιωτικό , κάτι σαν τη ΜΟΜΑ και εξασφαλίζει δουλειά, 100% του μισθού, με κατοικίες που θα κατασκευαστούν πάλι από το ίδιο σώμα στις ακριτικές περιοχές. Όποιος θέλει δουλειά , θα παίρνει σπίτι και δουλειά σε ακριτικές περιοχές της χώρας».

Προφανώς ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ θεωρεί αυτήν την πρότασή του ως μια πρωτοποριακού χαρακτήρα λύση για την αντιμετώπιση σύνθετων κοινωνικών προβλημάτων. Και ίσως μάλιστα , να επενδύσει πολλά σε αυτήν , εκτιμώντας ότι θα μπορούσε να λειτουργήσει ως ένα προοδευτικοφανές άλλοθι για το κόμμα του.

Μόνο που αυτή η πρόταση ούτε πρωτοποριακή είναι , ούτε πρωτότυπη. Πρωτοεφαρμόστηκε από το φασιστικό καθεστώς της Ιταλίας το 1928, στο πλαίσιο της δράσης για την «πλήρη αξιοποίηση των γαιών» ( bonificazione).

Η δράση αυτή υπό την εποπτεία του κορυφαίου στελέχους του φασιστικού καθεστώτος , του Αρίγκο Σερπιέρι , είχε ως κύριους άξονές της την εγκατάσταση σε εγκαταλελειμμένες ή ακαλλιέργητες γαίες ανέργων χωρικών , που μπορούσαν να γίνουν ιδιοκτήτες τους, και την απασχόληση ανέργων- των αστικών κυρίως περιοχών- στην κατασκευή μεγάλων δημοσίων έργων, χωρίς εν τούτοις, παρά τον καταναγκαστικό της χαρακτήρα, να πετύχει να βοηθήσει στην ανάπτυξη της ιταλικής οικονομίας, ή έστω να αντιμετωπίσει ριζικά το πρόβλημα της ανεργίας, όπως απέβλεπε ο αρχικός σχεδιασμός των εμπνευστών της.

Πέραν τούτου, όμως, μια τέτοιου τύπου δραστηριότητα ως υποκατάστατο μιας σύγχρονης κοινωνικής πολιτικής, εκτός ότι αποτελεί κοινωνικό αναχρονισμό και θεσμική οπισθοδρόμηση , ενέχει και τον κίνδυνο στρατιωτικοποίησης μιας κοινωνίας, που όσο και αν προκαλεί τουλάχιστον«ανατριχίλα» στον πολίτη μιας σύγχρονης κοινωνίας όπως η Ελληνική, εν τούτοις συνιστά ως επιδίωξη και αυτή σήμα κατατεθέν μιας φασιστικής πολιτικής.

Kαθώς, όπως απερίφραστα σημείωνε ο Χοσέ Αντόνιο Πρίμο Ντε Ριβέρα στο «Πρόγραμμα 26 σημείων» του, στο άρθρο 4 :«Θα φροντίσουμε ώστε ένα στρατιωτικό αίσθημα της ζωής να σηματοδοτήσει ολόκληρη την ισπανική ύπαρξη». Σας θυμίζει τίποτα;