Μανιφέστο νεοφασισμού...? ( 2)

Μετά την εξέταση στην χθεσινή ανάρτηση του πρώτου άξονα όπου η κινηματική λογική , θέτει προφανώς το κόμμα του κ. Γ. Kαρατζαφέρη εκτός του χώρου της δημοκρατικής κεντροδεξιάς, ας εξετάσουμε τον δεύτερο άξονα του ιδεολογικοπολιτικού του στίγματος του ΛΑΟΣ , όπως τον προσδιόρισε με την ομιλία του στο συνέδριο ο ίδιος ο πρόεδρος του κόμματος .
2.Πατριωτικός Παρεμβατισμός
Ανέφερε ο κ. Γ. Kαρατζαφέρης καθορίζοντας την οικονομικοπολιτική φιλοσοφία του ΛΑΟΣ:«O πατριωτικός παρεμβατισμός, δίνει άμεση προτεραιότητα και πρωτεύουσα θέση στον πολίτη και του δίνει το δικαίωμα, της απόλυτης επιτροπείας, της απόλυτης δυναμικής, του απόλυτου ελέγχου επί κάθε στραβού που συμβαίνει από την εκτελεστική εξουσία.
Ο πατριωτικός παρεμβατισμός , παραδίδει όλους τους ελεγχόμενους για διαφθορά, για σήψη, για αυταρχισμό εις το έργον, την πράξη και την ενέργεια του Έλληνα πατριώτη.
Τόνισε δε ολοκληρώνοντας τη σχετική αναφορά του:« Πράγματι, πατριωτικός παρεμβατισμός σημαίνει ότι φεύγει το κεφάλαιο και έρχεται ο λαός».

Όμως o γιγαντισμός του κράτους και η ανεξέλεγκτη παρεμβατική του δράση, τάχα προς το συμφέρον του πολίτη και του έθνους, αποτελούν σήμα κατατεθέν της φασιστικής ιδεολογίας.

Μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις αποτελούν το πρόσχημα, το οποίο ο φασισμός επικαλείται για να περιορίσει τις λαϊκές ελευθερίες και τα δικαιώματα των πολιτών, πάντα φυσικά για το ..«καλό τους».

Οι σχετικές αναφορές στη φιλολογία του φασισμού αφθονούν. Εντελώς μόνον ενδεικτικά παρατίθενται ορισμένες.
Ένας από τους κορυφαίους θεωρητικούς του φασισμού, ο Michel Bianchi στο «La representation politique dans l`etat fasciste»:«Το κράτος δεν είναι όργανον προς συντήρησιν του ατόμου, αλλ` αντιθέτως τα άτομα καθίστανται μέσον και όργανον της ζωής του κράτους».

Υπογράμμιζε το άρθρο 2 του «Χάρτη Εργασίας» του ιταλικού φασιστικού καθεστώτος της 21ης Απριλίου 1927:«Ολόκληρη η παραγωγή συνιστά αδιαίρετον ενότητα. Οι σκοποί της παραγωγής είναι ενιαίοι και επιδιώκουν την ανάπτυξη της εθνικής ισχύος».
Και τόνιζε ένα από τα κύρια συνθήματα του φασιστικού καθεστώτος της Ιταλίας, που είχαν κατακλύσει τη χώρα ιδιαίτερα μετά το 1926:« Όλα εντός του κράτους, τίποτε εκτός του κράτους, τίποτε εναντίον του κράτους».

Αλλά και η πολεμική εναντίον του κεφαλαίου, με όρους αμιγώς δημαγωγικούς και καταχρηστικά λαϊκιστικούς, αποτελεί ένα ακόμα σήμα κατατεθέν της φασιστικής ιδεολογίας.

Δεν είναι τυχαίο ότι το ιταλικό φασιστικό καθεστώς με τον «Χάρτη Εργασίας», όριζε το «Συντεχνιακό Κράτος» ως μοναδικό ρυθμιστή και νομοθέτη κάθε οικονομικής δραστηριότητας, υποτάσσοντας την ιδιωτική πρωτοβουλία στο ( δήθεν )«εθνικό συμφέρον», συνοδεύοντας τη σχετική πρωτοβουλία του με έντονες«αντικεφαλαιοκρατικές» κορώνες.

Για να μην αναφερθούν στο σημείο αυτό , οι ακόμα οξύτερες θέσεις εναντίον του «κεφαλαίου», του ομογάλακτου προς τον φασισμό γερμανικού Εθνικοσοσιαλισμού, στις οποίες πρωτοστατούσε ο περίφημος Γιόζεφ Γκαίμπελς , αλλά και ένας από τους εγκεφάλους της νεοναζιστικής οικονομικής πολιτικής, ο Gofried Feder , που αφόριζε συνεχώς το "καπιταλιστικό σύστημα" ως«τυραννία των τοκογλύφων», για να οδηγήσει , μαζί με τους ομοϊδεάτες του, τελικά, το γερμανικό λαό στην «ελευθερία» των ερειπίων και της καταστροφής.