Το πρέπον και το αρμόζον

Τις τελευταίες ημέρες στελέχη του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης εστιάζουν την κριτική τους στην οικονομική πολιτική της κυβέρνησης.

Χρησιμοποιούν, μάλιστα, ως επιχείρημα το γεγονός ότι διαψεύσθηκαν οι προβλέψεις του Προϋπολογισμού που ψηφίσθηκε από τη Βουλή στα τέλη του περασμένου έτους.

Ταυτοχρόνως, τα ίδια στελέχη υπόσχονται σχεδόν…. τα πάντα σε κάθε κοινωνική ομάδα που -άλλοτε δικαίως, άλλοτε υπερβολικά- διαμαρτύρεται για τις επιπτώσεις της ύφεσης που βιώνει.

Είναι χαρακτηριστικό πως χθες, κι ενώ η κυβέρνηση ικανοποιούσε σχεδόν το σύνολο των αιτημάτων των αγροτών, κορυφαία στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης εμφανίστηκαν με αντιφατικές -μεταξύ τους- θέσεις και δηλώσεις.

Εάν η κατάσταση αυτή συνδυαστεί με τη συγκρουσιακή τακτική ορισμένων συνδικάτων -που επιλέγουν ενίοτε ακραίες μορφές διαμαρτυρίας ταλαιπωρώντας το κοινωνικό σύνολο-, δημιουργείται βάσιμα η αντίληψη πως το πολιτικό και συνδικαλιστικό σύστημα της χώρας δεν έχει κατανοήσει επαρκώς την κρισιμότητα της περιόδου που διανύουμε.

Η αξιωματική αντιπολίτευση αποκρύπτει, για παράδειγμα, πως σχεδόν όλες οι οικονομίες της ευρωζώνης βρίσκονται σε χειρότερη ή παρόμοια κατάσταση με την ελληνική.

Αποκρύπτει ότι κραταιές μέχρι πρότινος οικονομίες όπως εκείνες της Ισπανίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας ή της Ιρλανδίας -το «ιρλανδικό θαύμα» αποτέλεσε, για όσους το ξεχνούν, πρότυπο για τις κυβερνήσεις του ΠαΣοΚ μέχρι το 2004 και τώρα έχει ολοκληρωτικά καταρρεύσει- έχουν πλέον αρνητικό πρόσημο, ενώ η ελληνική οικονομία επιδεικνύει αξιοσημείωτες αντοχές παρά τα διαρθρωτικά της προβλήματα.

Όλα τα παραπάνω κατατείνουν σε ένα συμπέρασμα: Η αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης και η δημιουργία προϋποθέσεων ουσιαστικής εθνικής ανάπτυξης δεν αποτελούν ευθύνη μόνο της (εκάστοτε) κυβέρνησης.

Αποτελούν συνισταμένη των προσπαθειών που πρέπει να καταβάλλουν τα πολιτικά κόμματα (κυρίως η αξιωματική αντιπολίτευση), τα συνδικάτα και η κοινωνία.

Δεν είναι δυνατό να «κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου», να βαυκαλιζόμεθα κρυπτόμενοι από τα προβλήματα, να προβάλλουν κάποιοι υπερβολικά αιτήματα ή κάποιοι άλλοι να παροχολογούν ασυστόλως.

Η υπέρβαση της κρίσης απαιτεί κοινωνική ενότητα. Αυτής, όμως, προηγείται η συνειδητοποίηση ότι το καταναλωτικό μοντέλο στο οποίο στηρίχθηκε η κοινωνία μας τα προηγούμενα χρόνια έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί.

Από την άλλη ,όπως πολύ σωστά επισήμαινε ο Χρύσανθος Λαζαρίδης σε άρθρο του την προηγούμενη εβδομάδα , αν λειτουργήσει σωστά η εποπτεία του κράτους (που έχει τα μέσα να επιβάλει «συμμόρφωση» στους τραπεζίτες, αφού τους στηρίζει αποφασιστικά), για καθεμία ποσοστιαία μονάδα που μειώνεται το βασικό επιτόκιο της ΕΚΤ, οι δανειακές υποχρεώσεις της μεσαίας τάξης -του μέσου νοικοκυριού, ακριβέστερα- μπορούν να μειωθούν μέχρι και 330 ευρώ, χωρίς να θιγεί το περιθώριο κέρδους των ελληνικών τραπεζών.

Κι όλα αυτά χωρίς να λάβουμε υπ` όψιν τη βελτίωση της αγοραστικής δύναμης των νοικοκυριών από τη μείωση των τιμών καυσίμων, αλλά και τη μείωση των τιμών πολλών προϊόντων λόγω της κρίσης.

Αν δουλέψει η κρατική «επιτήρηση» των τραπεζών, τα νοικοκυριά μπορούν να δουν σημαντική ανακούφιση ως τα μέσα της φετινής χρονιάς.

Όσο χειρότερες ήταν οι αρχικές «προσδοκίες» και οι καταστροφολογίες ,τόσο μεγαλύτερη ανακούφιση θα προκαλέσει η τελική διάψευσή τους (κατά το γνωστό ανέκδοτο του Χότζα).

Πηγή : «etipos»