Είτε αυτός είναι πολιτικός , είτε απλά φιλικός στην σημερινή κοινωνία έχει χαθεί, όπως και άλλα ωραία πράγματα, όπως π.χ οι έφηβοι με καλούς τρόπους, οι εύγευστες ντομάτες , τα μυθιστορήματα , ο σεβασμός , η αλήθεια.
Για την τελευταία θυμάμαι τα λόγια του George Orwell : «Σε μια εποχή παγκόσμιας εξαπάτησης, η μαρτυρία της αλήθειας είναι ενέργεια επαναστατική». Πιθανώς εάν ζούσε σήμερα θα συμπλήρωνε : «την οποία συναντούμε μόνο στα λεξικά ως όρο , αφού το απαραίτητο θεμέλιο της , ο διάλογος , έχει εγκαταλείψει προ καιρού τον μάταιο τούτον κόσμο»
Έχει πεθάνει μέσα σε μια κόλαση από τηλεοράσεις, κινητά τηλέφωνα, SMS, email, iPod, μπαρ με δυνατή μουσική.
Ακόμα και στον ναό της ομιλίας και της Δημοκρατίας, το Κοινοβούλιο, μάταια θα αναζητήσουμε τον διάλογο.
Πλέον ο ναός μοιάζει σαν πύργος στοιχειωμένος από τα φαντάσματα των ρητόρων και τη βαριά σκιά της μεγαλόπρεπους Βιβλιοθήκης.
Στα έδρανά του το μόνο που θα συναντήσουμε είναι μια στρατιά από πολιτικά ζόμπι , εκπαιδευμένα στον θόρυβο του διαπλεκόμενου μονολόγου.
Ένας μονόλογος που και αυτός ακόμα έχει μεταβληθεί σε …ξύλινο. Η απόλυτη κατάντια της γλώσσας .
Ο διάλογος βλέπετε ήταν πάντα απειλή για τον αυταρχισμό. Εξ ου και η γοητεία που άσκησε στον Διαφωτισμό. Για τον Μονταίνιο, ήταν πνευματική γυμναστική, η «καρποφόρα και φυσική άσκηση του νου», σε αντίθεση με τη «νωχελική, ασθενική κίνηση» του διαβάσματος.
Για τον Σουίφτ, τον Τζόνσον, τον Χιουμ και τους δοκιμιογράφους του 18ου αιώνα, η συζήτηση ήταν το κοινωνικό λιπαντικό της λέσχης και του καφενείου. Ένα λιπαντικό που έχει πλέον εξαφανιστεί.
Δεν μπορούμε όμως να έχουμε την ψευδαίσθηση ή και την απαίτηση εάν θέλετε να επικρατεί ο διάλογος στο Κοινοβούλιο, όταν αυτή η στρατιά των πολιτικών ζόμπι προέρχεται από την μεγάλη δεξαμενή της κοινωνίας μας.
Είναι σαρξ εκ της σαρκός μας ,ποιημένη καθ` εικόνα και ομοίωση μας. Είναι τριακόσιοι από εμάς.
Από εμάς , την κοινωνία , ξεκινά το πρόβλημα της παρακμής στην πιο εγκεφαλική των απολαύσεων. Ξεκινά από την γενικότερη παιδεία με την οποία ανατρέφονται σταδιακά οι νεότερες γενιές.
Τα ηλεκτρονικά παιχνίδια υποκαθιστούν την ανθρώπινη επαφή με την εικονική, ενώ τα μηνύματα με το κινητό και η ηλεκτρονική αλληλογραφία υποκαθιστούν το παλιομοδίτικο τηλεφώνημα.
Παρ’ όλο που αυτό μπορεί να έχει αναζωογονήσει την προ πολλού αχρηστευμένη επιστολή, τα email και τα SMS είναι φτωχά υποκατάστατα της ζωντανής συνομιλίας.
Ποιος θα μπορούσε να προβλέψει άλλωστε πριν 40 χρόνια , ότι η παθητική δραστηριότητα της παρακολούθησης τηλεόρασης ,θα οδηγούσε σε αυτό που ο φιλόσοφος Μάικλ Οουκσοτ αποκαλούσε «απρογραμμάτιστη διανοητική περιπέτεια».
Ποιοι από την τελευταία γενιά γνωρίζουν τι αντιπροσωπεύει ο διάλογος ; Μια γενιά για την οποία εμείς είμαστε οι καθ` ολοκληρία υπεύθυνοι, αφού εμείς την αναθρέψαμε ή το σωστότερο ….δεν φροντίσαμε να την αναθρέφουμε αλλά την αφήσαμε έρμαια στην τύχη της.
Εμείς που μέσα στην αχαλιναγώγητη πρεμούρα της κοινωνικής ανέλιξης(;), κυνηγώντας ασθμαίνοντας την καριέρα, το νέο τζιποειδές τετρακίνητο, μια σάουνα ή ένα τζακούζι ,προσφέραμε στα παιδιά μας τα πάντα και ….τίποτα .
Σωστός. Μόνο τυφλοί δεν μπορούν να κοιτάξουν την αλήθεια κατάματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσδιόρισες με ακρίβεια το πρόβλημα(έλλειψη διαλόγου)και το αίτιο(έλλειψη παιδείας, ανατροφής).
Που βαδίζουμε;
Ma στα γεγονοτα που μολις εζησες φιλε μου.Κατ ευθειαν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ διάλογος δεν μπορεί να υπάρξει,(σύμφωνα με τον Πάουλο Φρέιρε) όταν λείπει μια βαθιά αγάπη για τον κόσμο και για τους ανθρώπους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ονομάτιση του κόσμου, που είναι μια πράξη δημιουργίας και αναδημιουργίας, δεν είναι δυνατή, αν δεν είναι διαποτισμένη από αγάπη.
Η αγάπη είναι συγχρόνως το θεμέλιο του διαλόγου και ο διάλογος ο ίδιος. Μήπως λοιπόν καλέ μου φίλε λείπει Και η αγάπη (γενικά);
Μήπως ένα παράδειγμά είναι και η καταστροφή Μνημείων (στα πρόσφατα γεγονότα από ομάδα "παιδιών"), που δηλώνει ξεκάθαρο μίσος αντί για αγάπη;
Δεν ξέρω. Είναι τόσα πολλά που θα έπρεπε να συζητήσουμε και δεν συζητάμε(ως κοινωνία). Τόσα πολλά !
Αυτό που πραγματικά λείπει από την Ελληνική κοινωνία, αλλά και από σχεδόν όλες τις άλλες κοινωνίες, είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι ΔΕΝ θέλουν να ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ το ΒΑΘΟΣ των πραγμάτων και των καταστάσεων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι περισσότεροι άνθρωποι είναι ΨΕΥΤΟβολεμένοι μέσα στην ατομική τους δήθεν "αυτάρκεια" τους, ΑΔΙΑΦΟΡΩΝΤΑΣ για όλους τους άλλους ανθρώπους.
Τις άσχημες συνέπειες μια τέτοιας παθολογικής κατάστασης, τις ζούμε σήμερα και θα τις ζήσουμε και στο μέλλον.
Για να δούμε καλύτερες μέρες, θα πρέπει προηγούμενα να ΠΕΣΟΥΜΕ μέσα στο ΒΑΘΥΤΕΡΟ σημείο του ΠΑΤΟΥ. Τότε και μόνο τότε, θα υπάρξει μαζική αλλαγή, προς το καλύτερο, των ανθρώπων.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ πολίτη , θα συμφωνήσω μαζί σου αλλά και την zizanio.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ διάλογος δεν είναι μοναχά ανταλλαγή απόψεων , αλλά και ανταλλαγή καρδιών.
Άλλωστε αυτό ήταν το μεγάλο μυστικό της ζωής και της εξέλιξης του ανθρώπου.
Από την στιγμή που τα "περιθωριοποιούμε" έχει αρχίσει η ταχεία οπισθοδρόμηση του ανθρώπινου είδους.
Εύχομαι Καλό Βράδυ!
Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν για την έλλειψη διαλόγου φταίει απλά το "μεσογειακό μας ταμπεραμέντο" ή πιο απλά το θυμικό μας ή μήπως τελικά αυτή είναι η εύκολη δικαιολογία για να καλύψει την ουσιαστική έλλειψη παιδείας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου έλεγε χτες παιδικός φίλος, παραπληγικός, ότι στα Liedl της περιοχής όπου ζει οι δύο θέσεις αναπηρικών είναι μονίμως κατειλημμένες από άλλα αυτοκίνητα, ενώ ο χώρος στάθμευσης είναι τεράστιος και μονίμως άδειος (είναι μικρή επαρχιακή πόλη). Σε δύο περιπτώσεις που μίλησε στους τύπους που πήγαιναν να παρκάρουν παράνομα εκεί η απάντηση ήταν "ε, καλά για δυο λεπτά το αφήνω" και "έχει και αλλού θέσεις να το αφήσουν οι ανάπηροι το αυτοκίνητο". Στη μία περίπτωση η κυρία του είπε "και πού υπάρχουν ανάπηροι;" και όταν τις είπε "κυρία μου εγώ είμαι ανάπηρος, που σας μιλάω" (μιλάμε για βαριάς μορφής αναπηρία), αυτή απλά κλείδωσε το αμάξι της και βγήκε έξω, χωρίς να το μετακινήσει!
Δυστυχώς αυτοί είμαστε και πρέπει να το δούμε ξεκάθαρα, χωρίς να βαυκαλιζόμαστε περί "ενδόξων προγόνων" και άλλες τέτοιες ανοησίες.
Ξεχάσαμε να επικοινωνούμε μεταξύ μας!
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι χαθήκαμε... στην αδιαφορία και στον ατομισμό!
Σωστά τα λες! προσφέρουμε στα παιδια μας τα πάντα και ..τίποτε!!
Υπέροχο το slide με τον ήρωα σκύλο που αποδεικνύει ότι η ...ψυχή δεν είναι προνόμιο των ανθρώπων!!
Καλή χρονιά!
Καλή Χρονιά @φίλη μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓολγοθάς αλλά δεν βλέπω σταύρωση. Ελπίζω να μη διαψευσθώ:))
Αφού σου άρεσε το slide που έφτιαξα , κράτα καλά στο μυαλό σου το όνομα της σκυλίτσας. Faith....!!
Αγαπητέ μου φίλε
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχουμε απομονωθεί......και καλά εμείς που τέλος πάντων ζήσαμε και σαν πραγματικά παιδιά αλλά οι νεώτερες γενιές έχασαν τον ¨αλάθητο¨ τρόπο ανατροφής τον οποίο μάλλον τους τον στερήσαμε λόγω υπερπροστασίας με αποτέλεσμα την σημερινή κατάσταση δυσκολίας στην ζωντανή επικοινωνία.
Κάποτε διάβασα το παρακάτω –email το οποίο σας μεταφέρω λίγο ψαλιδισμένο γιατί είναι σεντόνι. Μπορεί μερικοί να το έχετε ξαναδεί αλλά αξίζει τον κόπο να ξαναγραφτεί για αυτούς που δεν τα έχουν ζήσει.
Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή........................
Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους.
Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά.
Σπάζαμε τα κόκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους». Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.
Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.
Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου.......................
Θεέ μου! Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε; Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!
Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα. Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί.
Βέβαια εκ των 300 που αναφέρεις αμφιβάλω αν κάποιος μεγάλωσε έτσι.
Καλό ξημέρωμα
DEN TELOUME AN TELAME OLA TA HTAN POLI KALA
ΑπάντησηΔιαγραφή... Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι μου θυμισες τωρα,τι μου θυμισες!
Εγω, τα εζησα ακριβως οπως τα γραφεις.Ακριβως.Και ειμαι ευτυχης γι αυτο.
Και βλεπω τωρα,εδω και πολλα χρονια, να κατεδαφιζονται οι σταθερες εκεινες, που κρατανε μια κοινωνια σε ισορροπια.
Και το μονο που εμεινε, ειναι η καταναλωση.Αλλα αυτη, δεν κραταει παραπανω,απο το ανοιγμα του κουτιου που εχει μεσα το αποκτημα.
Πιστεψτε με.Κατι ξερω επ αυτου.Ειμαι απ αυτους, που εχουν αγορασει απειρα πραγματα,ειδικα απο τοτε που εχω το Ιντερνετ,κυνηγωντας το χαμενο παραδεισο,αλλα εις ματην.
...Ειπατε τω βασιλει,χαμαι πεσαι δαιδαλος αυλα...
@gnik
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι μου θυμίζεις φίλε μου!Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα....
Το πρώτο μου ....τετρακίνητο (χέρια-πόδια)ήταν μια ...ψαροκασέλα με τέσσερα παλιά μεγάλα ρουλεμάν. Και καθημερινές κόντρες στις ...χωμάτινες κατηφόρες. Για φρένα δεν μιλάμε. Όπου σταματάγαμε.
Μια γενιά σε αναμονή. Πολύ σωστά!
Ωραία χρόνια. Μακάρι να μπορούσαμε να γυρίσουμε πίσω τον χρόνο , θυσιάζοντας όλα τα υλικά αγαθά που έχουμε αποκτήσει.
Για να διορθώσουμε και τα λάθη που κάναμε στην ανατροφή της σημερινής γενιάς.