Το παραλήρημα του Ταγίπ Ερντογάν για το Κυπριακό προκάλεσε αναστάτωση στην Αθήνα. Το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό κάποιου είναι «γιατί εξεπλάγη η ελληνική πλευρά;». Ισως διότι περίμενε ότι ο Ερντογάν, μετά την επανεκλογή του, θα άλλαζε αίφνης την πολιτική της Τουρκίας στο Κυπριακό και θα εμφανιζόταν λογικός και συζητήσιμος.
Το επόμενο λογικό ερώτημα που προκύπτει είναι «και γιατί να το κάνει αυτό;». Ισως διότι έτσι εκτιμούσε ο Δημήτρης Δρούτσας. Το τρίτο αβίαστο ερώτημα είναι «και γιατί εκτιμούσε έτσι ο Δημήτρης Δρούτσας;».
Εδώ τα πράγματα δυσκολεύουν. Οσο και να ψάξει κανείς να βρει κατά το προηγούμενο διάστημα σημάδια που να φανερώνουν διάθεση αλλαγής πολιτικής, δεν θα βρει. Αντιθέτως. Ολα τα σημεία, εδώ και πάρα πολύ καιρό, από τη Θράκη και το Αιγαίο μέχρι την Κύπρο, δείχνουν σκλήρυνση της τουρκικής πολιτικής και σταθερή ανάδυση μιας ηγεμονικής νέο-οθωμανικής ατζέντας.
Αν η Ελληνική κυβέρνηση συγχέει τις δικές της επιθυμίες ή εμμονές με την απτή τουρκική συμπεριφορά και αξιολογεί με γνώμονα τις πρώτες και όχι λαμβάνοντας υπ’ όψιν τη δεύτερη αυτά είναι κακά νέα. Η χάραξη πολιτικής με βάση σχήματα που υπάρχουν μόνο στη φαντασία κάποιου και όχι στις προθέσεις του αντιπάλου του είναι λόγος σοβαρής ανησυχίας.
Μια χώρα η οποία μετά από 37 χρόνια κατοχής της Κύπρου και 15 χρόνια από τη μετατροπή των Υμίων σε «γκρίζα ζώνη» δεν έχει βγάλει ακόμη τα συμπεράσματά της είναι επικίνδυνη. Για τον εαυτό της.
ΕΤ
Το επόμενο λογικό ερώτημα που προκύπτει είναι «και γιατί να το κάνει αυτό;». Ισως διότι έτσι εκτιμούσε ο Δημήτρης Δρούτσας. Το τρίτο αβίαστο ερώτημα είναι «και γιατί εκτιμούσε έτσι ο Δημήτρης Δρούτσας;».
Εδώ τα πράγματα δυσκολεύουν. Οσο και να ψάξει κανείς να βρει κατά το προηγούμενο διάστημα σημάδια που να φανερώνουν διάθεση αλλαγής πολιτικής, δεν θα βρει. Αντιθέτως. Ολα τα σημεία, εδώ και πάρα πολύ καιρό, από τη Θράκη και το Αιγαίο μέχρι την Κύπρο, δείχνουν σκλήρυνση της τουρκικής πολιτικής και σταθερή ανάδυση μιας ηγεμονικής νέο-οθωμανικής ατζέντας.
Αν η Ελληνική κυβέρνηση συγχέει τις δικές της επιθυμίες ή εμμονές με την απτή τουρκική συμπεριφορά και αξιολογεί με γνώμονα τις πρώτες και όχι λαμβάνοντας υπ’ όψιν τη δεύτερη αυτά είναι κακά νέα. Η χάραξη πολιτικής με βάση σχήματα που υπάρχουν μόνο στη φαντασία κάποιου και όχι στις προθέσεις του αντιπάλου του είναι λόγος σοβαρής ανησυχίας.
Μια χώρα η οποία μετά από 37 χρόνια κατοχής της Κύπρου και 15 χρόνια από τη μετατροπή των Υμίων σε «γκρίζα ζώνη» δεν έχει βγάλει ακόμη τα συμπεράσματά της είναι επικίνδυνη. Για τον εαυτό της.
ΕΤ
