Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2008

Ξημέρωμα Σαββάτου !



Μέσα από το μικρόφωνο η φωνή του Μήτσου Παπαχρήστου ταξιδεύει: «Μην φοβάστε τα τανκς», «Φαντάροι είμαστε αδέρφια σας. Μη γίνετε δολοφόνοι» «Κάτω ο φασισμός».
Στέκομαι λίγα μέτρα από το πορτάκι της πύλης. Τα μάτια καίνε . Είναι πρησμένα από την συνεχή έκθεση τους στα δακρυγόνα όλο το τελευταίο 24ωρο.
Το ίδιο συμβαίνει σε όλους μας. Δεν παραπονιόμαστε. Δεν το συζητάμε καν. Κοιταζόμαστε στα μάτια και μιλάμε με αυτά.

Η φωνή του Μήτσου ενώνεται με την δικιά μας «Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή...»
Άλλοι κρεμασμένοι στα κιγκλιδώματα και άλλοι πίσω από την Μερσεντές που έχουμε τοποθετήσει για να μη ανοίγει η κεντρική πύλη.

Είναι 2.58 η ώρα ξημερώματα του Σαββάτου 17 Νοέμβρη 1973. Το τανκ μαρσάρει απειλητικά και ο προβολέας του μας τυφλώνει.
Ένας αξιωματικός με μια κίνηση του χεριού του, δίνει την εντολή να ξεκινήσει το τανκ. Έρχεται κατά επάνω μας, φρενάρει στιγμιαία απότομα και κατόπιν πέφτει επάνω στην πύλη συντρίβοντας την.

Ανατριχιαστικός ήχος από αυτούς που ποτέ στην ζωή σου δεν ξεχνάς. Η κόρνα του αυτοκινήτου κολλημένη μοιάζει σειρήνα θανάτου. Επικρατεί πανικός. Μέσα σε ουρλιάσματα τρόμου και ενώ οι σφαίρες πέφτουν από αόρατους σκοπευτές, αστυνομικές δυνάμεις και στρατιώτες εισβάλουν στον χώρο.

Η Πέπη έχει τραυματιστεί , ο Νίκος κτυπημένος από κλομπ αιμόφυρτος δίπλα μου παραπαίει . .
Ένας στρατιώτης έχει κατέβει από το τανκ και προτάσσει το όπλο του σε ένα φοιτητή. «Κωλόπαιδο, θα σε καθαρίσω» του φωνάζει.
Τα βλέμματα μας διασταυρώνονται. Τα μάτια του παγερά , κρύα σαν του θανάτου, σου έδιναν την εντύπωση ότι μας μισούσε, ότι μας θεωρούσε κοινωνικά παράσιτα.

Για μια στιγμή νομίζω ότι θα γυρίσει το όπλο του επάνω μου.Αρχίζω και τρέχω προς την πλευρά της οδού Στουρνάρα .
Από παντού δέχομαι συνεχώς κτυπήματα. Το αίμα που κυλά από το κεφάλι μου στο πρόσωπο μου με εμποδίζει να βλέπω καθαρά. Η ανθρώπινη βαρβαρότητα, ... μου έδειχνε το αληθές προσωπείο της. Δύο -τρία λεπτά , .....μια αιωνιότητα..

Μέσα στον ορυμαγδό και τη σύγχυση καταφέρνω και δρασκελίζω τα κιγκλιδώματα που έχουν πέσει από την πίεση πλήθους ανθρώπων.
Από έξω συνεχίζεται το ίδιο μαρτύριο. Από παντού κτυπήματα.. Στην γωνία Στουρνάρα και Μπουμπουλίνας σκοντάφτω και πέφτω. Νοιώθω το σκοτάδι να με κυριεύει και να απλώνεται σε όλο μου το σώμα..

Από το μυαλό μου περνούν σαν ταινία όλα τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Ως εδώ σκέφτομαι.
Ξάφνου , ένα τράνταγμα διακόπτει βίαια την ταινία στο μυαλό μου και με επαναφέρει στην πραγματικότητα.. Νοιώθω ένα χέρι να με αρπάζει από τον γιακά του μπουφάν μου. Με σηκώνει με απίστευτη δύναμη όρθιο .Τον κοιτάζω . Τα μάτια του ζεστά, αναβλύζουν καλοσύνη και ανθρωπιά. Είναι ένας στρατιώτης των ΛΟΚ. Αμούστακο παιδί σαν και εμένα.

Φύγε φίλε φωνάζει. Τρέξε …τρέξε !

Από τότε πέρασαν 35 χρόνια και η μνήμες της εξέγερσης του Πολυτεχνείου έχουν περάσει από χιλιάδες κύματα .Έχουν ξεθωριάσει και έχουν ατονήσει .Κάποιοι από τους φίλους που ζήσαμε μαζί εκείνες τις τέσσερις μέρες και τρεις νύχτες , ….εξαργύρωσαν τον αγώνα μας.

Η φαρσοκωμωδία της ιστορίας είναι ότι εκείνοι που φανερά και μυστικά πρωταγωνιστούσαν στην εκκένωση του Πολυτεχνείου τις προηγούμενες ημέρες , κατέστησαν ψευδεπίγραφα τους εαυτούς τους στα χρόνια της μεταπολίτευσης ως …..τους κύριους εκφραστές της εξέγερσης. Ας είναι …δεν πειράζει!.

Κάποιοι ….άκαπνοι και απόντες εκείνης της εξέγερσης, καπηλεύτηκαν είτε για να ανέλθουν πολιτικά , είτε ενάντια στο πνεύμα του Πολυτεχνείου συμμετέχοντας σε τρομοκρατικές ενέργειες.

Όλοι όμως παραχάραξαν την έννοια του Πολυτεχνείου και από σταθμός ανεφοδιασμού για τους νέους για να φτάσουν εκεί που εμείς δεν φτάσαμε, το μετέτρεψαν σε εμποροπανήγυρη.

Όμως το Πολυτεχνείο δεν είναι κάτι νεκρό για να του κάνουμε μνημόσυνα και εθνικές γιορτές. Το Πολυτεχνείο είναι ο Δρόμος.

Είναι το σύμβολό της νεολαίας, της ελευθερίας, της εθνικής ανεξαρτησίας.

Οι σημερινοί νέοι μπορεί να μη έχουν να αντιπαλέψουν μια χούντα συνταγματαρχών.Έχουν να αντιπαλέψουν όμως ΜΗ ΦΑΝΕΡΕΣ χούντες και πιο επικίνδυνες από εκείνη που πολεμήσαμε εμείς.

Έχουν να αντιπαλέψουν την χούντα των διαπλεκομένων , την χούντα του δημοσιογραφικού και πολιτικού κιτρινισμού , την χούντα της κατευθυνόμενης αποχαύνωσης , την χούντα του λαϊκισμού , την χούντα του πολιτικού και κοινωνικού Αλτσχάϊμερ και την χούντα της σαχλαμάρας.

Όλες αυτές τις χούντες …..τις φέραμε ΕΜΕΙΣ. Αυτοί που ματώσαμε εκείνο το ξημέρωμα της 17ης Νοέμβρη του 1973.

Εμείς τις κληρονομούμε στα παιδιά μας. Μπροστά σ` αυτές που ΕΜΕΙΣ δημιουργήσαμε, η χούντα του Παπαδόπουλου και του Πατακού μοιάζει φαιδρή καρικατούρα .Ένας πύργος από τραπουλόχαρτα.

Δεν είναι αργά. ΑΝ αναλογιστούμε με ειλικρίνεια τα λάθη μας , ΑΝ παραδεχτούμε ότι το πρόβλημα δεν μας κτυπά απλά την πόρτα ,αλλά είναι ήδη μέσα στο σπίτι μας και ΑΝ σκύψουμε με πραγματικό ενδιαφέρον στην νεολαία μας , υπάρχει κάποια ελπίδα.

Στην αντίθετη περίπτωση από θύματα … έχουμε γίνει θύτες !

21 σχόλια:

  1. Επιτέλους μια ειλικρινής αυτοκριτική από τη λεγόμενη "γενιά του Πολυτεχνείου". Μια γενιά που πολέμησε μεν, εκμεταλλεύτηκε δε στο έπακρο τις καταστάσεις της εποχής εκείνης, διορίστηκε εύκολα στο Δημόσιο, έβγαλε εύκολα λεφτά, κακόμαθε τα παιδιά της, για τα οποία "ονειρεύεται" να τα αποκαταστήσει και αυτά μια μέρα στο Δημόσιο ώστε να συνεχιστεί η "Δυναστεία".

    Πόσους όμως από τη γενιά αυτή εκφράζει αυτή η αυτοκριτική; Οι περισσότεροι κάθονται αναπαυτικά στους καναπέδες τους κατηγορώντας τη σημερινή νεολαία ότι δήθεν δεν έχει "ήθη και ιδανικά" σε αντίθεση -τάχα- με τους εαυτούς τους που πολέμησαν. Μόνο που αυτή η νεολαία θα στραφεί μια μέρα εναντίον τους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Συγκλονιστική αυτοκριτική . Μπράβο φίλε!
    Κάποιος πρέπει να μας ταρακουνήσει.
    Θύμιος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σιωπώ...
    Δεν έχω να προσθέσω τίποτε περισσότερο, δεν έχω να αντιλέξω...
    Αυτή η ανάρτηση είναι η φωνή όλων όσων πάλεψαν ελπίζοντας καλύτερες μέρες γι' αυτούς και τα παιδιά τους και διαψεύστηκαν οικτρά!!
    Αυτή η ανάρτηση είναι μαχαιριά στην υποκρισία των δήθεν αριστερών που καπηλεύτηκαν το μάτωμα των άλλων και πήραν θώκους ζηλευτούς!!
    Αυτή η ανάρτηση είναι ο κώδων του κινδύνου για τις μέρες που έρχονται και που είναι σκοτεινές όσο δεν φανταζόμαστε...
    Και αυτή η ανάρτηση είσαι ΕΣΥ!!
    Υποκλίνομαι @φίλε μου!
    Σ' ευχαριστούμε που έβγαλες την κραυγή μας!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Φίλε μου καλέ.... που με ταξίδεψες πάλι......

    -Τους περισσότερους εκφράζει george και ας μην μπορούν να το δείξουν.
    Πρέπει να τα έχεις ζήσει για να τα καταλάβεις.
    Δύσκολα χρόνια....σκοτεινά.....ποτέ να μην ξανάρθουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. @ marianaonice
    Αυτούς που αναφέρεις και υπονοείς @φίλη μου , εγώ τους ονομάζω απλά και απαξιωτικά .....άκαπνους!
    Καλό βράδυ !

    @ gnik
    Περνώντας τα χρόνια όλο και πιο ξεκάθαρα διαπιστώνω ότι στο ...."ταξίδι για το όνειρο" η αστερόεσσα βδέλλα ταξίδευε ...μαζί μας.
    Καλό βράδυ φίλε μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Τριάντα πέντε χρόνια από την εισβολή των συνταγματαρχών στο Πολυτεχνείο, η μελανότερη σελίδα της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας παραμένει ανοιχτή. Αν και βαθιά χαραγμένο στη συλλογική μνήμη του τόπου, το Πολυτεχνείο συνεχίζει να κρατά κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα. Κρίσιμα γεγονότα που διαδραματίστηκαν τα μεσάνυχτα της 16ης προς 17η Νοεμβρίου 1973 έχουν αποσιωπηθεί, ενώ πολλά ερωτήματα είναι αδιευκρίνιστα. Το ίδιο ισχύει και για τα πρόσωπα του χουντικού καθεστώτος που έδρασαν στο παρασκήνιο, που χτύπησαν στο ψαχνό. Πολλοί, ακόμη και σήμερα, κυκλοφορούν ελεύθεροι. Και αυτοί που γνωρίζουν λεπτομέρειες εξακολουθούν να σιωπούν. Από την άλλη πλευρά της πύλης, άγνωστοι ήρωες που αγωνίστηκαν με αυτοθυσία και αυταπάρνηση, όλα αυτά τα χρόνια προτίμησαν να μείνουν μακριά από τις εκδηλώσεις τιμής και αναγνώρισης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μιας και ανέφερες την αστερόεσσα βδέλλα.....
    "«Μνήμη, ω αστερόεσσα βδέλλα, / πέστους πού ολολύζαν τα μαστόδοντα / οι πρόγονοι τριλοβίτες / όταν τα τανκς ανεβαίνανε την Πατησίων (Ανεμος βαθυχαιτήεις)Εκτορα Κακναβάτου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. "Δύσκολα χρόνια....σκοτεινά.....ποτέ να μην ξανάρθουν"
    Πολίτη ο gnik έβαλε τον τίτλο που κι εσύ θα ήθελες να βάλεις...
    ...ήμουνα έξι χρονώ και θυμάμαι τις σιγανές κουβέντες, την αναστάτωση, την αγωνία, την ντόιτσεβέλε, στα γιάννενα δεν ήταν τόσο μακρυά το πολυτεχνείο τότε όσο είναι σήμερα στην ίδια την Αθήνα.
    Είδα πρόσφατα ένα ντοκυμανταίρ με τις συναυλίες του Μίκη, είδα τα σοβαρά πρόσωπα στον κόσμο που ένοιωθε πως ήταν εκεί για κάποιο σκοπό. Δες τα πρόσωπα σήμερα τριγύρω, άδεια, χωρίς σκοπό και δίχως νόημα.
    Μίλησες για την αστερόεσσα, δεν θέλεις να γράψεις άλλα, όμως άσε με να πιάσω το νήμα και να σε ρωτήσω κάτι: γνωρίζατε πώς από απέναντι σας κινηματογραφούσαν;
    Ρίχνουμε πολλά στην γενηά του Πολυτεχνείου, μα κι αν δεν ήταν το Πολυτεχνείο πάλι τα ίδια θα κάνανε, απλά το είχαν μέσα τους όσοι είχαν να την ανάγκη μην μείνουν αφανείς σαν τον Παπαχρήστου. Οι σημερινοί σαραντάρηδες είναι χειρότεροι και δεν είναι παιδιά σας.
    Ο Ξυδάκης από τη μια και ο Γιανναράς από την άλλη στην σημερινή Καθημερινή δίνουν κάποιες απαντήσεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. @ Βασιλική Σ.
    Φίλη μου σε διαβεβαιώ ήταν το τελευταίο που μας ένοιαζε.
    Εκείνο που δεν γνωρίζαμε ήταν ότι μας ...."κινηματογραφούσαν" και εκ των ένδον.
    Εκείνο που δεν γνωρίζαμε ήταν ...το "παραμύθι" με τον κακό λύκο και την κοκκινοσκουφίτσα.
    Μέσα στην αθωότητα της ηλικίας μας νομίζαμε ότι αυτό ήταν απλά ένα παραμύθι που μας έλεγαν οι γιαγιάδες μας.
    Με το πέρασμα των χρόνων ανακαλύψαμε ότι δεν ήταν ...παραμύθι.
    Καλό σου βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νέοι,φίλε Πολίτη.
    Και όπως έγραψε ο Μίλαν Κούντερα, "Ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία, είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Κατάθεση ψυχής ! Με συγκίνησες.
    Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Το ίδιο το κράτος(δηλαδή οι έγκλειστοι που κατέλαβαν τις διάφορες θέσεις στην εξουσία) το πέρασε σαν μια αργία για το δημόσιο και μια απλή πλέον σχολική γιορτή προσπαθώντας μάλλον να απαλύνει την ιστορική του άξια και νόημα.
    Λες και κάποιοι είχαν ενοχές γι` αυτό !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Η αφήγηση σου με έκανε να πάω μετά από χρόνια να αφήσω ένα λουλούδι για αυτά τα παιδιά που κάποτε αντιστάθηκαν και τους οφείλουμε πολλά.Να σαι καλά.
    Κωνσταντίνος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Το Πολυτεχνείο συμβολίζει , όχι μόνο τον ηρωϊκό αγώνα αλλά και την ενότητα όλων των δημοκρατών . Οι αγώνες του Νοέμβρη αποτελούν την κορυφαία εκδήλωση της εφτάχρονης αντιδικτατορικής πάλης και μια από τις πιο σπουδαίες στιγμές των αγώνων του λαού μας και της νεολαίας ειδικότερα για την ελευθερία .
    Το Πολυτεχνείο ήταν και θα είναι πάντα ένα ζωντανό κάλεσμα για την δημοκρατία και την ελευθερία .
    Το Πολυτεχνείο ζει . Ίσως όχι εκεί όπου μία χούφτα "γνωστών αγνώστων" τείνει να το μετατρέψει σε μία γιορτή αδιέξοδη , σε μία γιορτή καρικατούρα .
    Ζει όμως σιωπηλά μέσα στις καρδιές όλων εκείνων που αντιλαμβάνονται ότι η ελευθερία είναι ένα αγαθό για το οποίο αξίζει να αγωνίζεται κανείς , ότι είναι προτιμότερο να ζει κανείς ελεύθερος, παρά μέσα σε ένα κλουβί , ακόμα και αν αυτό είναι χρυσό .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Ηταν και ο Καραμανλής στο Πολυτεχνείο

    Μια φράση του Στέφανου Τζουμάκα ότι ο Κώστας Καραμανλής, 17 χρόνων τότε, «ήταν στο Πολυτεχνείο» έκανε το Μαξίμου να εξηγεί ότι «δεν ήταν στην κατάληψη, αλλά με συμμαθητές του από το "Πειραματικό" έκαναν κοπάνα για να πάνε στο Πολυτεχνείο όπως πολύς κόσμος έκανε εκείνες τις ώρες».

    Πιο συγκεκριμένα, ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και επίλεκτο μέλος της γενιάς του Πολυτεχνείου, θέλησε να τονίσει ότι υπάρχει και «ένα κομμάτι της Δεξιάς που δεν συμμερίζεται την άποψη ότι η δικτατορία ωφέλησε τον τόπο όπως συμβαίνει μ' ένα σημαντικό της μέρος», όπως είπε στην «Ε». Ετσι, ανέφερε ότι ο ίδιος ήταν στη φυλακή μαζί με τον Ευάγγελο Αβέρωφ, ότι στην κατάληψη της Νομικής υπήρχαν στελέχη όπως ο Μιχάλης Λιάπης και ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, ότι ακόμη και ο Κώστας Καραμανλής είχε περάσει από το Πολυτεχνείο ως μαθητής.(enet)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Στο Προεδρείο της Βουλής των Ελλήνων θα παραδώσει το ΠΑΣΟΚ, την ιστορική σημαία του Πολυτεχνείου, σε μια τελετή που θα γίνει- εν ενθέτω χρόνο(??????)- με την παρουσία του προέδρου του Κινήματος, Γιώργου Παπανδρέου.

    Μετά από 35 χρόνια καθυστέρηση.!
    Την στέρησαν τόσα χρόνια από τους Έλληνες στα ντουλάπια της Χαριλάου Τρικούπη.!
    Εν ενθέτω χρόνο..????

    Πάλι τα ίδια αυτοί οι άνθρωποι....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Ως παιδί του Πολυτεχνείου κι εγώ, συγκινήθηκα πολύ με την περιγραφή σου. Από τύχη δεν ήμουν μέσα στο Πολυτεχνείο την ώρα της εισβολής του τανκ (είχα πεταχτεί στο σπίτι να αλλάξω ρούχα), με σκοπό να ξαναγυρίσω, αλλά με πρόλαβαν τα γεγονότα.
    Πολύ καλά και μνημονεύεις το Δημήτρη Παπαχρήστου, ένα σεμνό παιδί, ταπεινό που δεν εξαργύρωσε τη συμμετοχή του στα γεγονότα εκείνα. Και όπως είπε κι εκείνος μακάρι οι νέοι να χρησιμοποιήσουν το δρόμο που ανοίξαμε τότε, για να φτάσουν εκεί που δεν φτάσαμε εμείς...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Καλώς την παλιά μας φίλη την Μερόπη.
    Να διαβάζουμε τα πάντα καλά σχόλια σου πιο συχνά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. @Μερόπη
    Και ο Μήτσος και ο Χρύσανθος και ο Σταύρος και τόσα άλλα παιδιά. Σεμνά και πνευματικά καθαρά.Αυτόν που κακώς δεν μνημόνευσα είναι ο συχωρεμένος ο Γιώργος ο Κυρίκος .
    Σε κάθε ανθρώπινη ανάγκη ήτανε μπροστάρης.
    Όρμησε στην μεγάλη φωτιά στον τόπο του την Ικαρία και δεν βγήκε ποτέ.
    Μπροστάρης με όλη την σημασία της λέξης.
    Για όσους δεν ξέρουν είναι το Παλικάρι που σε πολλές φωτογραφίες απεικονίζεται να κρατά και να ανεμίζει την Ελληνική σημαία επάνω στην πύλη.
    Καλό απόγευμα !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Εύγε για το άρθρο! Νομίζω ότι οι διάφοροι Λαλιώτιδες πρέπει να το διαβάσουν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή