Ο …τηλεοπτικός φασισμός

Μια πολύ ενδιαφέρουσα ποσοτική και ποιοτική έρευνα του Ινστιτούτου Οπτικοακουστικών Μέσων (ΙΟΜ) σε συνεργασία με το Εργαστήριο Κοινωνικής και Πολιτικής Ανάλυσης ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών παρουσιάσθηκε την περασμένη Πέμπτη στο Athens Plaza Hotel.

Τα συμπεράσματα που προκύπτουν από την έρευνα έρχονται να επιβεβαιώσουν με τον πλέον επιστημονικό τρόπο αυτά που σε διάφορα άρθρα μου εκφράζω για τα …. «άρρωστα», κατευθυνόμενα και γεμάτα παθογένεια τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων της χώρας μας.

Πριν αναφερθώ αναλυτικότερα στα συμπεράσματα της έρευνας θα ήθελα να τονίσω ότι υπάρχουν τρία είδη δημοσιογράφων στην χώρα μας.

Οι δήθεν «καθωσπρέπει» που εκμεταλλευόμενοι το προσωπείο τους τάσσονται στον εξωραϊσμό των συμφερόντων τόσο του …..αφεντικού τους ,όσο και μεμονωμένων ύποπτων και εξωθεσμικών παραγόντων.

Οι «δημοσιογράφοι» του κιτρινισμού που αναλόγως την χρονική στιγμή και τα συμφέροντα τους σερβίρουν ακαθαρσίες …ala carte και επιμένουν στην αξίωση να τους …..ηρωοποιούμε και από επάνω.

Και το τρίτο είδος (και απειλούμενο προς εξαφάνιση),….. Οι Δημοσιογράφοι !

Επειδή όμως η κοινή γνώμη σπανίως ξεχωρίζει τα χλωρά από τα ξερά , μέσα στον γενικό αφορισμό περιλαμβάνει αδίκως και τους τελευταίους.
Μετά την μικρή διευκρίνιση μου ας επανέλθουμε στην έρευνα που παρουσιάστηκε και στα συμπεράσματά της.

Σύμφωνα με αυτή χαϊδεμένο παιδί των καναλιών μοιάζει να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και ακολουθεί το ΠΑΣΟΚ. Στον αντίποδα το ΚΚΕ είναι το κόμμα που προβάλλεται σχετικά λιγότερο.

Σε ότι αφορά την προβολή πολιτικών προσώπων μέσω των καναλιών, τα πρωτεία κρατά ο κ. Γ. Παπανδρέου με μόλις …..πέμπτο τον Πρωθυπουργό κ. Καραμανλή.

Σε ότι αφορά τη θεματολογία, υπερτερούν τα θέματα καθημερινότητας (π.χ ποσό κάνει το αγγουράκι ή το λαχανάκι Βρυξελλών) και κοινωνικής πολιτικής, και οι υπεύθυνοι του… «παραμυθιού των οκτώ» θεωρούν ήσσονος σημασίας ότι συμβαίνει έξω και δίπλα από τα εθνικά μας σύνορα.

Τα κανάλια όπως τόνισε στην ομιλία του ο πρόεδρος του ΙΟΜ κ. Ροδόλφος Μορώνης, «στην αγωνία τους για τηλεθέαση διανέμουν αντί για ειδήσεις, ....απόψεις. Και, μάλιστα, τις πρωτογενείς απόψεις διαμεσολαβούμενες.

Τι εννοώ: Δεν έχει γι’ αυτά και τόση σημασία ποια άποψη θα σχηματίσει ο θεατής τους παρακολουθώντας ένα debate, για παράδειγμα, αλλά επιχειρούν με τους σχολιαστές τους (και την βοήθεια ενίοτε προσκεκλημένων ειδικών και μη) να πουν στο κοινό …..τι πρέπει να καταλάβει ….από την παρακολούθηση του debate.

Αυτή η τακτική οδηγεί και στην παραβίαση μιας- που μέχρι πριν μερικά χρόνια, εθεωρείτο ακρογωνιαία- αρχή της δημοσιογραφίας: το διαχωρισμό της είδησης από το σχόλιο.

Όπως προκύπτει από την έρευνα, οι ειδήσεις είναι σε μεγάλο βαθμό χρωματισμένες. Και μάλιστα τις περισσότερες φορές αρνητικά και επικριτικά.

Ίσως εδώ είναι απαραίτητη μια παρένθεση. Όπως ανέφερε στο διεθνές σεμινάριο που οργάνωσε το ΙΟΜ πριν δέκα ημέρες ο καθηγητής του πανεπιστημίου του Stanford Shanto Iyengar, στις ΗΠΑ έχει ανατείλει μια νέα εποχή ….κομματικής δημοσιογραφίας.

Το φαινόμενο ενδημεί στον ελληνικό τύπο δεκαετίες τώρα. Η διαφορά βέβαια, είναι ότι το σύνταγμα απαιτεί από τα κανάλια αντικειμενικότητα κι όχι από τις εφημερίδες.
Και το φαινόμενο υπάλληλοι κομμάτων να εμφανίζονται ως δημοσιογράφοι - σχολιαστές δεν έχει προηγούμενο.

Ο χρωματισμός των ειδήσεων, λοιπόν, μας οδηγεί σ’ ένα συμπέρασμα.

Τη γενική τελικώς διακίνηση αρνητικής και απαξιωτικής εικόνας που μεταφέρεται μέσα από τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων , για τους πολιτικούς και την πολιτική».

Είπαμε …κοντά στα χλωρά καίγονται και τα ξερά , μόνο που στην περίπτωση των δελτίων ειδήσεων αυτό δεν γίνεται ασυνείδητα όπως συμβαίνει στον λαό , αλλά συνειδητά και βάσει οργανωμένου σχεδίου.

Το σχέδιο της «ιταλοποίησης» του πολιτικού μας συστήματος και το ξεπέταγμα μέσα από τις στάχτες του … «Φοίνικα». Γιατί πίσω από την ψευδαίσθηση της τηλεοπτικής(ιδιωτικής) δημοσιογραφίας ενεδρεύει ο ….φασισμός.

Ένας φασισμός του χειρίστου είδους όπως τον χαρακτήριζε ο μεγάλος Μάνος Χατζηδάκης. Ο φασισμός της σαχλαμάρας, ο απολιτικός, ο χωρίς ηθικούς φραγμούς στην καταπάτηση των ατομικών δικαιωμάτων.

Ο …τηλεοπτικός φασισμός!