Μια θολή βοή !

Γράφει σήμερα ο Π. Μπουκαλας ότι το μετριότερο ανθρώπινο μυαλό αξίζει πολύ περισσότερο από τον ικανότερο κομπιούτερ.

Όμως, ακόμα κι ένας παλαιάς κοπής ηλεκτρονικός υπολογιστής πλεονεκτεί σε σχέση με το ισχυρότερο ανθρώπινο μυαλό ως προς την αποθηκευτική ικανότητα.

Μπαίνεις στο Διαδίκτυο, πληκτρολογείς δυο - τρεις λέξεις και πέφτουν κατά χιλιάδες τα «ευρήματα» για πρόσωπα και πράγματα που κάποτε τα γνώριζες καλά.

Είχες πιστέψει μάλιστα ότι δεν θα τα ξεχάσεις ποτέ, αλλά τώρα έχει μείνει μέσα σου μια ισχνότατη απήχησή τους.

Για να αυτοπροστατευτεί και να προστατέψει και την ψυχή μας, το μυαλό μας διαγράφει, απωθεί, υποβαθμίζει, ασκεί δηλαδή την ωφέλιμη τέχνη της επιλεκτικής μνήμης, η οποία, από κοινού με την καταπόνηση, αφήνει τελικά …..λίγα στην «αποθήκη» μας.

Θα νόμιζε κανείς ότι η θέση των σκανδάλων στο μνημονικό μας είναι καλά εδραιωμένη.

Μας δηλητηριάζουν και μας θυμώνουν τόσο πολύ όταν γίνονται γνωστές ελάχιστες έστω πτυχές τους, που είμαστε απολύτως βέβαιοι ότι θα τα θυμόμαστε ό, τι και αν συμβεί.

Αργά ή γρήγορα, όμως, θολώνουν τα γεγονότα και ξεχνιούνται τα ονοματεπώνυμα.

Γιατί; Ενας λόγος είναι ότι νέα σκάνδαλα, βαρύτερα, εκτοπίζουν τα παλαιά.

Ενας δεύτερος ότι κανένα δεν φτάνει ώς τη διαλεύκανση και την απόδοση πολιτικών ευθυνών.

Ολα αυτά τα τεχνάσματα με τις παραγραφές και την (μη) ευθύνη των υπουργών συντελούν ώστε, αν τιμωρηθεί κάποιος, να μην είναι παρά τριτοκλασάτο στέλεχος.

Τρίτος λόγος, η μονότονη ρητορική που υποδέχεται κάθε σκάνδαλο όταν γίνεται γνωστό: «Κάθαρση», «το μαχαίρι στο κόκαλο», «να λάμψει η αλήθεια», ανέξοδες κοινοτοπίες που, χιλιοεπαναλαμβανόμενες, διευκολύνουν τη σύγχυση, το μπέρδεμα και εντέλει την παραγραφή από τη μνήμη πια και όχι από τη Δικαιοσύνη.

Εκεί πραγματικά φίλε , στο βωμό της δικαιοσύνης οδηγούνται οι μικρές και όχι οι μεγάλες «Ιφιγένειες».

Αν «ξύσουμε» λίγο τη μνήμη μας θα θυμηθούμε πως κάθε φορά που τα πράγματα «ζόριζαν», η αποσυμπίεση επήρχετο εύκολα με τη θυσία ΜΟΝΟ τριτοκλασάτων στελεχών.

Τελικό αποτέλεσμα ; Tο «κελάηδισμα» που θα οδηγήσει στο ξήλωμα του πουλόβερ και .... στο πρώτο τραπέζι πίστα της Δικαιοσύνης πρωτοκλασάτων στελεχών μέσω των συνεχών και επαναλαμβανόμενων κλισέ περί κάθαρσης ακούγεται στα αυτιά μας .....

....σαν μια θολή βοή!

Πηγή : Kathimerini