Ο φωτογράφος Sam Nzima αιχμαλώτισε σε μαύρο και άσπρο, την εικόνα που αποκαλύπτει το ετοιμοθάνατο παιδί που μεταφέρεται από έναν φίλο και την αδελφή του.
Το όνομά του ήταν Hector Peterson, έντεκα ετών, που σκοτώθηκε στις 16 Ιουνίου 1976 κατά τη διάρκεια της φοιτητικής εξέγερσης στο περίφημο Σοβέτο, μια μαύρη συνοικία έξω από το Γιοχάνεσμπουργκ.
Ο μικρός Hector ήταν το πρώτο θύμα μιας εξέγερσης που ξεκίνησε ως μια ειρηνική διαμαρτυρία 10.000 μαύρων μαθητών ενάντια στην κυβέρνηση Ν. Αφρικής.
Αφορμή γι’ αυτή την κατάσταση ήταν η προσπάθεια από το καθεστώς της επιβολής της μισητής γλώσσας του απαρτχάιντ τα Afrikaans στα μαύρα σχολεία.
Φοβούμενη την έναρξη μιας επανάστασης, η τοπική αστυνομία απάντησε με τη βία, και με σφαίρες ενάντια στους άοπλους διαδηλωτές ,σκοτώνοντας πάνω από 20 άτομα.
Εκατοντάδες ήταν βαριά τραυματισμένοι..
Η αιματοχυσία εξαπλώθηκε σε ολόκληρη τη χώρα και τουλάχιστον 500 άτομα σκοτώθηκαν κατά τα γεγονότα που ακολούθησαν.
Η εξέγερση σηματοδότησε την αρχή του σταδιακού τέλους της καταπιεστικής εποχής του απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική.
Ο όρος απαρτχάιντ ήταν μια πολιτική του φυλετικού διαχωρισμού, που είχε επιβληθεί στη χώρα από το 1948 έως το 1991.
Η εφαρμογή της πολιτικής ,σύμφωνα με την οποία οι Νοτιοαφρικάνοι χωρίστηκαν σε τρεις κατηγορίες: τους Μπαντού (Μαύρους Αφρικανούς), τους Λευκούς και τους Έγχρωμους (Μιγάδες).
Μια τέταρτη κατηγορία, οι Ασιάτες (Ινδοί και Πακιστανοί), προστέθηκε αργότερα.
Το σύστημα του απαρτχάιντ μέσω μιας σειράς νόμων ,όριζε τους διαφορετικούς τομείς κατοικίας και δουλειάς των φυλών στις αστικές περιοχές και εμπόδιζε την πρόσβαση των μη λευκών σε ορισμένες περιοχές.
Αυτοί οι νόμοι περιόρισαν ακόμα περισσότερο το ήδη μειωμένο δικαίωμα των μαύρων Αφρικανών στην κατοχή γης, παγιώνοντας τον έλεγχο της λευκής μειοψηφίας στο 80% των Νοτιοαφρικανικών εδαφών.
Μέσω νόμων πάντοτε το καθεστώς του απαρτχάιντ απαγόρευε τις περισσότερες κοινωνικές επαφές μεταξύ των φυλών, επέβαλε τον διαχωρισμό των δημόσιων υπηρεσιών και των εκπαιδευτικών συστημάτων, δημιούργησε κατηγορίες εργασίας για κάθε φυλή, αλλά και καθιστούσε αδύνατη την συμμετοχή στην κυβέρνηση των μη λευκών.
Σήμερα στο Σοβέτο (αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο φοβάμαι) ,στην επέτειο των 32 χρόνων, κανείς δεν θα μιλήσει για τους περισσότερους από 60 νεκρούς τους τελευταίους μήνες ,για τις δεκάδες βιασμένες γυναίκες και τους 80.000 Αφρικανούς μετανάστες που είδαν τις καλύβες τους να καταστρέφονται και τα λιγοστά υπάρχοντά τους να λεηλατούνται από μαύρους ΝότιοΑφρικανούς.
Αφρικανοί μετανάστες , που οι πατεράδες τους την εποχή του απαρτχάιντ δέχθηκαν στη χώρα τους πρόσφυγες από το Σοβέτο, βλέπουν τα παιδιά όσων ευεργετηθήκαν να υψώνουν πέτρες, μαχαίρια και όπλα εναντίον των.
«Κουβάρα» τους χαρακτηρίζουν, δηλαδή «νέγρους», κι ας είναι …….νέγροι και αυτοί που επιτίθενται . Οι σημερινοί νέοι στην Νότιο Αφρική λάθεψαν στο ...στόχο… και κραυγάζουν…..
………..«Φύγε, αλλιώς θα πεθάνεις, γιατί …..μου παίρνεις τη δουλειά» !!!
Εκεί ψηλά, σίγουρα ένα δάκρυ θα κυλά στο προσωπάκι του μικρού Hector Peterson.
ΥΓ. Στην μνήμη του μικρού Hector που μαζί με την μικρή
Όταν τα θύματα γίνονται θύτες !
ΑπάντησηΔιαγραφήΠου πάμε;
Η προηγούμενη γενιά είχε κάποια ιδανικά και πολέμησε γι` αυτά.
Σήμερα;
M.K
Αν δεν κάνω λάθος είσαι το μόνο blog, από τα μεγάλα ,που ασχολείσαι και μας θυμίζεις αυτή την ημερομηνία σήμερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΊσως θα πρέπει να αναρωτηθούμε βάσει ποιών ιδανικών βαδίζουμε σήμερα.
Το Σοβέτο αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για πολλές γενιές μαύρων Νοτιοαφρικανών, οι οποίοι πολέμησαν για την τελική νίκη αλλά και για τη νεολαία σε πολλά μέρη του κόσμου εκείνη την εποχή.
Αν και καθόλη τη διάρκεια της ρατσιστικής λευκής κυριαρχίας στη Νότια Αφρική υπήρχαν εξεγέρσεις μαύρων, το Σοβέτο ήταν ένα αποφασιστικό σημείο καθώς έδειχνε το δρόμο προς το μέλλον.
Έτσι πιστεύαμε τότε τουλάχιστον!
Λυπάμαι για την σημερινή πραγματικότητα.
Φίλε η Νότια Αφρική ελευθερώθηκε το 1991 απο το ρατσιστικό απαρτχαίντ, για να βυθιστεί σε ένα πολύ φονικότερο απαρτχάιντ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε σύνολο 44 εκατομμυρίων κατοίκων, πέντε εκατομμύρια έχουν ήδη προσβληθεί από τον ιό του AIDS.
Κάθε χρόνο καταγράφονται 36.000 νέες μολύνσεις και άλλοι τόσοι θάνατοι... Όμως όλα αυτά είναι μόνο η αρχή της εκατόμβης.
Μήπως τελικά τα παιδιά το 76΄ , θυσιάστηκαν άδικα;
@ Ανώνυμο 8.17
ΑπάντησηΔιαγραφήΜην ανοίγουμε αυτή την πονεμένη ιστορία του AIDS.
Μην το κοιτάμε μόνο σε τοπικό επίπεδο,στην Νότιο Αφρική, αλλά ως ένα καθοριστικό σημείο στον αντιρατσιστικό αγώνα.
Το πάθημα του παρελθόντος δεν έχει γίνει μάθημα δυστυχώς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλε πολίτη συνέχισε να γράφεις, να αρχίσουμε όλοι μας μήπως καταφέρουμε τίποτα πλέον.Δυστυχώς το παιχνίδι δεν είναι στα χέρια μας.Το άρθρο σου για το Β.Αιγαίο το θεωρώ επίσης ιδιαίτερα σημαντικό.
Νάμαι πάλι από εδώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχασα τις προηγούμενες όντως πολύ καλές αναρτήσεις σου, έλειψα το τριήμερο και δεν είχα λαπτοπ μαζί μου. Είναι και τα δικά μου που βρίσκονται σε δραματική εξέλιξη και έτσι χάθηκα λίγο από τις μπλογκογειτονιές! :))
Ένα μόνο θα πω! Δεν είναι η πρώτη φορά που τα θύματα γίνονται θύτες σκληρότεροι και περισσότερο ανελέητοι από τους δικούς τους θύτες!! Είναι η μοίρα των θυμάτων φαίνεται αυτή!
Μπράβο σου που έκανες αυτή την αφιέρωση στο μικρό Hector και στη μικρή Phan Thi Kim Phuc!
Καλό σου ξημέρωμα.
@ marianaonice
ΑπάντησηΔιαγραφήΕιλικρινά σου εύχομαι την καλύτερη δυνατή κατάληξη...
Καλό σου ξημέρωμα!