Από παρανομία σε παρανομία. Οποιος πει ότι το ελληνικό κράτος είναι διαχρονικά αφερέγγυο, δεν κομίζει γλαύκα ες Αθήνας.
Αυτό το κράτος έχει «διαπαιδαγωγήσει» τους πολίτες να παρανομούν και να τρέχουν εκ των υστέρων να «αποκαθιστούν» τις παρανομίες τους με την καταβολή κάποιου τιμήματος.
Η κατάσταση αυτή διαιωνίζεται, με αποτέλεσμα να μην οικοδομείται η αναγκαία σχέση εμπιστοσύνης, που θα μας απαλλάξει από παρανομίες και παρακμιακά φαινόμενα.
Ηταν κοινό μυστικό εδώ και πολλά χρόνια ότι οι οικοδομές χτίζονταν με πολλούς παράνομους («ημιυπαίθριους» και «βοηθητικούς») χώρους.
Τους έχτιζε ο εργολάβος, ο οποίος πωλούσε το ακίνητο στον αγοραστή ακριβότερα, επικαλούμενος ακριβώς τον επιπλέον παράνομο χώρο. Εν γνώσει του ο αγοραστής αγόραζε έτσι το ακίνητο, αν δεν το παράγγελνε κιόλας -σε ορισμένες περιπτώσεις- έτσι.
Φυσικά, την πρακτική αυτή γνώριζαν και οι αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες (πολεοδομίες), χωρίς να κάνουν τίποτα το ουσιαστικό για να βάλουν κάποιο φρένο. Μπορεί και να ήταν αδύνατο με τη διάσταση που είχε πάρει το φαινόμενο.
Πέρσι τέτοια εποχή, το υπουργείο Οικονομικών, πιεζόμενο από την ανάγκη να βρει έσοδα, αποφάσισε να «νομιμοποιήσει» αυτούς τους χώρους. Το σκεπτικό ήταν απλό: Δηλώστε το, πληρώστε ένα πρόστιμο και έχετε το κεφάλι σας ήσυχο.
Οι διαβεβαιώσεις ήταν τότε σαφείς και κατηγορηματικές ότι όσοι αποδέχονταν αυτή τη ρύθμιση δεν θα είχαν καμία επιπλέον φορολογική επιβάρυνση, πέραν του τέλους που θα πλήρωναν με τη δήλωση του «ημιυπαίθριου».
Η ρύθμιση, έτσι όπως εξαγγέλθηκε, ήταν αποδοτική. Εκατοντάδες χιλιάδες δηλώσεις έγιναν στις πολεοδομίες. Οι Ελληνες, που έχουν μια ιδιαίτερη σχέση με το ακίνητό τους, έσπευσαν να «νομιμοποιήσουν» τις παρανομίες τους, εμπιστευόμενοι τη διαβεβαίωση των αρμόδιων υπουργών ότι δεν πρόκειται να έχουν πρόσθετες επιβαρύνσεις στο μέλλον.
Για άλλη μια φορά, όμως, λογάριασαν χωρίς τον ξενοδόχο, δηλαδή την αφερεγγυότητα των εκπροσώπων του κράτους, που άλλα έλεγαν πέρσι και άλλα αποφάσισαν φέτος.
Η εγκύκλιος του αρμόδιου υφυπουργού Οικονομικών, που εκδόθηκε προχθές, βάζει τριπλή παγίδα στους ιδιοκτήτες των ακινήτων, οι οποίοι έσπευσαν να πιστέψουν τις διαβεβαιώσεις και να αποδεχτούν τη ρύθμιση.
Κινδυνεύουν να χάσουν μέρος από τη φοροαπαλλαγή των τόκων του στεγαστικού δανείου τους, αλλά και να πιαστούν στα τεκμήρια απόκτησης ακινήτου και το πόθεν έσχες.
Βεβαίως, σε μια πολιτεία ισονομίας, αυτά θα έπρεπε να είναι αυτονόητα. Ομως, η πολιτεία έδωσε μια διαβεβαίωση, για να πείσει τους παρανομήσαντες να αποδεχτούν μια ρύθμισή της, καταβάλλοντας το τίμημα που τους ζήτησε. Και μέσα σε ένα χρόνο αναιρεί αυτή τη διαβεβαίωση, προφανώς για να αποσπάσει και άλλα έσοδα.
Η πρακτική είναι απαράδεκτη. Το κράτος επαναλαμβάνει τον κακό εαυτό του, αδιαφορώντας για την καταβαράθρωση της όποιας αξιοπιστίας του. Και διαψεύδει παταγωδώς τη διαβεβαίωση του πρωθυπουργού ότι πρέπει να χαραχτεί, επιτέλους, μια κόκκινη γραμμή με το κακό παρελθόν, ώστε να γίνει μια νέα αρχή στη σχέση του με τους πολίτες. Εν προκειμένω γίνεται ακριβώς το αντίθετο.
Αυτό το κράτος έχει «διαπαιδαγωγήσει» τους πολίτες να παρανομούν και να τρέχουν εκ των υστέρων να «αποκαθιστούν» τις παρανομίες τους με την καταβολή κάποιου τιμήματος.
Η κατάσταση αυτή διαιωνίζεται, με αποτέλεσμα να μην οικοδομείται η αναγκαία σχέση εμπιστοσύνης, που θα μας απαλλάξει από παρανομίες και παρακμιακά φαινόμενα.
Ηταν κοινό μυστικό εδώ και πολλά χρόνια ότι οι οικοδομές χτίζονταν με πολλούς παράνομους («ημιυπαίθριους» και «βοηθητικούς») χώρους.
Τους έχτιζε ο εργολάβος, ο οποίος πωλούσε το ακίνητο στον αγοραστή ακριβότερα, επικαλούμενος ακριβώς τον επιπλέον παράνομο χώρο. Εν γνώσει του ο αγοραστής αγόραζε έτσι το ακίνητο, αν δεν το παράγγελνε κιόλας -σε ορισμένες περιπτώσεις- έτσι.
Φυσικά, την πρακτική αυτή γνώριζαν και οι αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες (πολεοδομίες), χωρίς να κάνουν τίποτα το ουσιαστικό για να βάλουν κάποιο φρένο. Μπορεί και να ήταν αδύνατο με τη διάσταση που είχε πάρει το φαινόμενο.
Πέρσι τέτοια εποχή, το υπουργείο Οικονομικών, πιεζόμενο από την ανάγκη να βρει έσοδα, αποφάσισε να «νομιμοποιήσει» αυτούς τους χώρους. Το σκεπτικό ήταν απλό: Δηλώστε το, πληρώστε ένα πρόστιμο και έχετε το κεφάλι σας ήσυχο.
Οι διαβεβαιώσεις ήταν τότε σαφείς και κατηγορηματικές ότι όσοι αποδέχονταν αυτή τη ρύθμιση δεν θα είχαν καμία επιπλέον φορολογική επιβάρυνση, πέραν του τέλους που θα πλήρωναν με τη δήλωση του «ημιυπαίθριου».
Η ρύθμιση, έτσι όπως εξαγγέλθηκε, ήταν αποδοτική. Εκατοντάδες χιλιάδες δηλώσεις έγιναν στις πολεοδομίες. Οι Ελληνες, που έχουν μια ιδιαίτερη σχέση με το ακίνητό τους, έσπευσαν να «νομιμοποιήσουν» τις παρανομίες τους, εμπιστευόμενοι τη διαβεβαίωση των αρμόδιων υπουργών ότι δεν πρόκειται να έχουν πρόσθετες επιβαρύνσεις στο μέλλον.
Για άλλη μια φορά, όμως, λογάριασαν χωρίς τον ξενοδόχο, δηλαδή την αφερεγγυότητα των εκπροσώπων του κράτους, που άλλα έλεγαν πέρσι και άλλα αποφάσισαν φέτος.
Η εγκύκλιος του αρμόδιου υφυπουργού Οικονομικών, που εκδόθηκε προχθές, βάζει τριπλή παγίδα στους ιδιοκτήτες των ακινήτων, οι οποίοι έσπευσαν να πιστέψουν τις διαβεβαιώσεις και να αποδεχτούν τη ρύθμιση.
Κινδυνεύουν να χάσουν μέρος από τη φοροαπαλλαγή των τόκων του στεγαστικού δανείου τους, αλλά και να πιαστούν στα τεκμήρια απόκτησης ακινήτου και το πόθεν έσχες.
Βεβαίως, σε μια πολιτεία ισονομίας, αυτά θα έπρεπε να είναι αυτονόητα. Ομως, η πολιτεία έδωσε μια διαβεβαίωση, για να πείσει τους παρανομήσαντες να αποδεχτούν μια ρύθμισή της, καταβάλλοντας το τίμημα που τους ζήτησε. Και μέσα σε ένα χρόνο αναιρεί αυτή τη διαβεβαίωση, προφανώς για να αποσπάσει και άλλα έσοδα.
Η πρακτική είναι απαράδεκτη. Το κράτος επαναλαμβάνει τον κακό εαυτό του, αδιαφορώντας για την καταβαράθρωση της όποιας αξιοπιστίας του. Και διαψεύδει παταγωδώς τη διαβεβαίωση του πρωθυπουργού ότι πρέπει να χαραχτεί, επιτέλους, μια κόκκινη γραμμή με το κακό παρελθόν, ώστε να γίνει μια νέα αρχή στη σχέση του με τους πολίτες. Εν προκειμένω γίνεται ακριβώς το αντίθετο.
Ε
