Νέα εποχή ; Ας αναρωτηθούμε !

Μετά τον πρώτο Πόλεμο του Κόλπου (1990-1991), πολλοί αναλυτές μιλούσαν για την αυγή ενός αμερικανικού 21ου αιώνα έλεγε σε άρθρο στην «Le Monde-Diplomatique» ο Alain Gresh.

Δεκαπέντε χρόνια αργότερα, ένας άλλος συσχετισμός δυνάμεων, φαντάζει πλέον περισσότερο ρεαλιστικός : διανύουμε το κατώφλι ενός « μετα-αμερικανικού κόσμου ».

Άραγε ο κόσμος θα καταστεί πολυπολικός; Οι προφητείες είναι πάντοτε παρακινδυνευμένες. Εκείνο όμως το οποίο ξεφεύγει από την σφαίρα της προφητείας αφού εμφανίζεται ολοφάνερα μπροστά στα μάτια μας , είναι η παγκοσμιοποίηση.

Όχι με την μορφή που την τελευταία 50κονταετια την «προφητεύαμε». Όχι σε τόσο έντονη μορφή ,τουλάχιστον, όσο παρουσιαζόταν μέσω του περίφημου «1984», κορυφαία ίσως στιγμή του συγγραφέα και πολιτικού στοχαστή Τζορτζ Όργουελ, αλλά στην άλλη της μορφή . Της οικονομικής παγκοσμιοποίησης και της ελεύθερης αγοράς.

Η σημερινή κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος συντελεί στην αλλαγή των γεωπολιτικών τοποθετήσεων στην διεθνή σκακιέρα , πράγμα που θα πρέπει να μας προβληματίσει όλους , πολιτικές ηγεσίες , πολιτικούς και απλούς πολίτες.

Θα πρέπει να παραδειγματιστούμε από τα φωτεινά παραδείγματα χωρών, που από το βάθρο της οικονομικής και κατ` επέκταση και κοινωνικής κόλασης, βρέθηκαν στο σημείο να προβάλουν σήμερα στο κατώφλι της νέας παγκόσμιας εποχής, ως οι ανερχόμενοι ισχυροί πόλοι στην αναδιάταξη των διεθνών συσχετισμών.

Κράτη τα οποία θεωρούνταν βέβαιο ότι θα καταρρεύσουν μετά τον εμβολισμό τους από τον πολιορκητικό κριό της παγκοσμιοποίησης, επιζητούν μια θέση στον ήλιο.

Η Κίνα, η Ινδία, η Ρωσία, η Βραζιλία εκφράζουν τις βλέψεις τους και αμφισβητούν μια παγκόσμια τάξη πραγμάτων που τις περιθωριοποιούσε.

Ορισμένες άλλες χώρες -από το Ιράν και το Ισραήλ μέχρι τη Νότια Αφρική, τα έθνη της Νοτίου Αμερικής και την Ινδονησία- έχουν μεν μικρότερες φιλοδοξίες, αλλά υπερασπίζονται με αποφασιστικότητα τα « εγωιστικά » τους συμφέροντα.

Στις αρχές της χιλιετίας μας, πολλές χώρες -η Ρωσία, η Ταϊλάνδη, η Αργεντινή, η Βραζιλία, η Σερβία, η Ινδονησία κ.ά.- είχαν φανεί προνοητικές, αποφασίζοντας να εξοφλήσουν το χρέος τους στο ΔΝΤ ,για να αποδεσμευτούν από τις αξιώσεις που επέβαλαν οι διεθνείς οργανισμοί στις οικονομίες τους.

Κανένα από τα παραπάνω κράτη δεν εμψυχώνεται από κάποια παγκόσμια ιδεολογία, όπως ίσχυε στην περίπτωση της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Κανένα δεν εμφανίζεται ως εναλλακτικό μοντέλο. Όλα, ανεξαιρέτως, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, έχουν αποδεχτεί την οικονομία της αγοράς.

Όμως, κανένα δεν θα υπονόμευε σ’ αυτή τα εθνικά του συμφέροντα. Αντίθετα μέσω αυτής τα υπερασπίζεται.

Οι νέοι ισχυροί πόλοι , που πολλοί από εμάς αγνοούμε ζώντας πεισματικά μέσα στον μικρόκοσμο μας και στην … «πολιτική» ανάλυση των κεραμιδόγατων της δημοσιογραφίας, βασίστηκαν σε τέσσερεις πυλώνες που προσδιόρισαν τον τρόπο με τον οποίο μπορούν να εδραιωθούν στην παγκόσμια σκακιέρα.

Κατ’ αρχάς, έμφαση στην καινοτομία και, κατά δεύτερον, επιδιώκοντας όχι μόνον την αύξηση του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος (ΑΕΠ), αλλά και τη βελτίωση της ποιότητας ζωής όπως και την εγκαθίδρυση της αρχής της ισοτιμίας κατά τρόπο ώστε να αποφεύγεται ...το χάος.

Τρίτος και σημαντικός πυλώνας η δραματική μείωση έως εξάλειψη του δημόσιου χρέους τους.

Τέταρτος πυλώνας η έμφαση στην ανεξαρτησία και στην αυτοδιάθεση κατά τη λήψη αποφάσεων, καθώς και στην αντίσταση έναντι της έξωθεν χειραγώγησης (ιδίως από τον Αμερικανό-Βρετανικό άξονα).

Διάγουν ανεξάρτητο πολιτικό βίο και αναζητούν εταίρους -κράτη αλλά και επιχειρήσεις- οι οποίοι δεν ευθυγραμμίζονται με την Ουάσιγκτον.

Και ερχόμαστε στα …καθ` ημάς . Είμαστε διατεθειμένοι να κοιτάξουμε την κατάσταση μέσα από το πρίσμα της ωμής πραγματικότητας ;
Είμαστε διατεθειμένοι να παραδειγματιστούμε ; ή τα «θυσιάζουμε» όλα (το δικό μας μέλλον , αλλά και των παιδιών μας) στο βωμό διαφόρων προσωπικών μικροσκοπιμοτήτων ;

Τι εννοώ ; Ας πάρουμε το παράδειγμα ότι ένας δημοκρατικά εκλεγμένος Πρωθυπουργός της χώρας μας , εν μέσω της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, αναλαμβάνει ο ίδιος το υπουργείο Οικονομικών , βασιζόμενος στην συνεργασία και την βοήθεια Ελλήνων καταξιωμένων και διεθνώς αναγνωρισμένων από την οικονομική κοινότητα.

Θα συναινούσαν οι πολιτικοί του αντίπαλοι στο έργο αυτής της εθνικής οικονομικής… «dream team» ;
θα συνέβαλαν ο καθένας με τον τρόπο του και τις δυνατότητες του ,στην εθνική προσπάθεια για την αποφυγή του στραγγαλισμού της εθνικής μας οικονομίας και ….κατ`επέκτασης της εθνικής μας ανεξαρτησίας , (αφού αυτά τα δύο είναι πλήρως συνδεδεμένα) ή θα σαμποτάριζαν μια τέτοια εθνική προσπάθεια , αποσκοπώντας σε μικροπολιτικά οφέλη ;

Από την άλλη πλευρά , αυτή των πολιτών. Θα αποτινάζαμε από επάνω μας το προσωπείο της αυτάρεσκης υπανάπτυξης , αποδεχόμενοι ότι με αυτό το προσωπείο ένα δημόσιο χρέος ΜΗΔΕΝΙΚΟ στην έναρξη της μεταπολίτευσης και ένα ιδιωτικό χρέος στα όρια μονοψήφιου αριθμού, σήμερα τα φτάσαμε να καλύπτουν ..το 200% του ΑΕΠ ;

Θα προβάλαμε ως φορείς κοινωνικής υπευθυνότητας , ή ...ως φιλάρεσκοι συντηρητές αυτού του παρασιτισμού;

Ας κοιταχτούμε στον ψυχικό μας καθρέπτη τούτες τις Άγιες ημέρες και ας αναρωτηθούμε.

Είμαστε διατεθειμένοι στην νέα εποχή που ξεκίνησε να ακολουθήσουμε τα παραδείγματα των ανωτέρω χωρών , ή θα βολευτούμε στην πολυθρόνα του σπιτιού μας (που και για τα δύο, -πολυθρόνα και σπίτι- χρωστάμε ) ακούγοντας κάποιο ωραιοποιημένο –όπως πάντα- παραμύθι ;

Θέλουμε να ζούμε επάνω σε ένα «Τιτανικό» που βουλιάζει ,ζώντας το παραμύθι και την εικονική πραγματικότητα ή θα αποδεχτούμε την ωμή πραγματικότητα ,θα πολεμήσουμε συντονισμένα και οργανωμένα και ...θα σωθούμε;