Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις...

Όποια (επιστημονική) πέτρα και αν σηκώσεις, έγραφε προ ημερών η κα. Θ. Τσώλη κάποιο πολυμήχανο Έλληνα θα βρεις από κάτω.

Μόνο που δυστυχώς- η πέτρα αυτή βρίσκεται συνήθως οπουδήποτε μπορείτε να φανταστείτε ανά τον κόσμο και όχι στην Ελλάδα.

Είναι άκρως συχνό φαινόμενο το να παρουσιάζονται στα μεγαλύτερα πρακτορεία ειδήσεων ονόματα επικεφαλής μεγάλων επιτευγμάτων με καταλήξεις σε-opoulos,-akis,-idis ..κλπ.

Με χαρά ο έλληνας δημοσιογράφος σκέφτεται τότε ότι θα γράψει για ένα επίτευγμα... από τον τόπο του, μόνο που γρήγορα ανακαλύπτει ότι οι κυρίες και οι κύριοι-opoulos,-akis,-idis βρίσκονται σχεδόν στο σύνολο των περιπτώσεων μακριά από τον τόπο τους: στο Χάρβαρντ, στο ΜΙΤ, σε μεγάλα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια, ακόμη και σε μακρινά αστεροσκοπεία της Αργεντινής, όπου εφέτος ανακαλύψαμε έλληνα ερευνητή.

Και όταν ο έλληνας επιστήμονας του οποίου το όνομα έχει κάνει τον γύρο του κόσμου εντοπίζεται, το ερώτημα είναι πάντα το ίδιο: «Γιατί εκεί και όχι εδώ;».

Ίδιες όμως, παρά τα χρόνια που περνούν, είναι και οι απαντήσεις: «Διότι εκεί δίνονται οι ευκαιρίες, επικρατεί μεγαλύτερη αξιοκρατία, δίνονται χρήματα για έρευνα, δίνεται ελπίδα στους νέους ερευνητές».

Και το μοτίβο αυτών των απαντήσεων έρχεται από τα πέρατα του κόσμου, ίδιο και απαράλλαχτο χρόνο με τον χρόνο. Τα επιστημονικά αυτά μυαλά θα ήθελαν να επιστρέψουν και να προσφέρουν στη χώρα τους, φτάνει και εκείνη να τους προσέφερε τα «εργαλεία» για να κάνουν πράξη το αυτονόητο: να θέσουν τις γνώσεις, το κέφι και την επιστημονική φαντασία τους στην υπηρεσία της επιστήμης και της ανθρωπότητας.

Ακούει όμως ποτέ κανείς από τους «χορτάτους» του τόπου μας;

Θα συμπλήρωνα δε εάν ακούει και κανείς από τους «προοδευτικούς-οπισθοδρομικούς» πανεπιστημιακούς που αντί να δώσουν την απαραίτητη λύση σε αυτό το πρόβλημα , προσαρμόζοντας τις σπουδές και στρεφόμενοι προς την σωστή πλευρά αναβαθμίζοντας την έρευνα, κοιτάζουν πως θα …διασφαλίσουν την οικογενειακή –συγγενική «αποκατάσταση» και …διαδοχή , συνάπτοντας ανίερες συμμαχίες με διαφόρους , μεταξύ των οποίων και με τους … «γνωστούς-αγνώστους».

Πανεπιστημιακοί που το κύριο μέλημα τους είναι πως τα αντίστοιχα κονδύλια που διατίθενται από τον κρατικό και ευρωπαϊκό κορβανά , θα μετατραπούν σε ….τζακούζι, σάουνες και άλλα …πνευματικά προϊόντα .

Από την άλλη υπάρχει και μια πολιτεία που παρ`όλες τις προσπάθειες που καταβάλει τα τελευταία χρόνια, θα πρέπει να αυξήσει ακόμη τα χρήματα που δαπανά για την έρευνα.

Είναι ενδεικτικό ότι ο ευρωπαϊκός μέσος όρος χρηματοδότησης για ανάπτυξη της έρευνας φθάνει στο 1,9% του AEΠ, με ισόποσες την ιδιωτική και τη δημόσια δαπάνη , έναντι του 0,8 % του AEΠ στην Ελλάδα , εκ του οποίου το 0,2% είναι η ιδιωτική δαπάνη και το 0,6% η δημόσια.

Βλέπουμε λοιπόν, έξω από λαϊκισμούς και δαιμονοποιήσεις, ότι σημαντικός παράγοντας είναι, επίσης, ότι και οι ελληνικές επιχειρήσεις δεν δίνουν ουσιαστικό βάρος στην έρευνα, καθώς εστιάζουν σε βραχυπρόθεσμους στόχους…..εταιρικής κερδοφορίας.

Κύριο δε χαρακτηριστικό τους είναι ότι οι εταιρείες είναι κρατικοδίαιτες σε θέματα έρευνας μέσω ευρωπαϊκών ή εθνικών προγραμμάτων ή για να το πούμε ποιο απλά ….ενισχύουν στην ουσία την κερδοφορία τους με τα αντίστοιχα ευρωπαϊκά ή εθνικά κονδύλια.

Μια κατάσταση που, για τους γνωρίζοντες ,τα αίτια και η απαρχή του «φαινομένου» μας οδηγεί αρκετά χρόνια πίσω. Ξέρετε τότε με τα …..Μεσογειακά προγράμματα.

Με αυτό τον τρόπο όμως η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της…..

Πηγή:«tovima»