Οι Έλληνες χθες, σήμερα , αύριο

Ξεφυλλίζοντας τον Κυριακάτικο Τύπο τράβηξε την προσοχή μου ένα άρθρο του Σαράντη Μιχαλόπουλου σχετικά με μια επιστολή που είχε γραφεί το 60 προ Χριστού , δηλαδή πριν 2.068 χρόνια και αφορούσε τους Έλληνες.

Συντάκτης της επιστολής , αναφέρει ο εξαίσιος δημοσιογράφος, ήταν ο επιφανής Ρωμαίος ρήτορας Κικέρων Μάρκος Τούλιος και αποδέκτης ο φίλος του Τίτος Πομπώνιος ο επιλεγόμενος Αττικός.

Αν διάβαζε κάποιος σήμερα την επιστολή, θα νόμιζε ότι έχει γραφεί στις ημέρες μας και ότι αναφέρεται στους σημερινούς σύγχρονους Έλληνες .

Ο Κικέρων περιγράφει τον Έλληνα ως εγωιστή , αυθαίρετο και ατίθασο, με αδύνατη μνήμη , αλλά και αληθινά ελεύθερο .

Το ελληνικό άτομο γράφει ο Ρωμαίος διανοητής , περιφρονεί τον νόμο και δεν παραδέχεται άλλη κρίση παρά την ατομική του, που δυστυχώς στηρίζεται σε ατομικά κριτήρια.

Θες να σαγηνέψεις την Εκκλησία του Δήμου σε μια πόλη ελληνική ; Πες τους :Σας υπόσχομαι αλλαγή.

Οι Έλληνες λίγα πράγματα σέβονται και σπάνια όλοι τα ίδια . Για να κρίνουν αν ένας νόμος είναι δίκαιος , θα τον μετρήσουν με το μέτρο της προσωπικής τους περίπτωσης.

Ο εγωκεντρισμός αφαιρεί από τον Έλληνα τη δυνατότητα να είναι δίκαιος. Το πάθος του εγωισμού τον εμποδίζει να ασχολείται με τον άλλο , να συνεργάζεται μαζί του. Στον κάθε Έλληνα τα ιδανικά είναι ατομικά και όχι συλλογικά .

Ο Κικέρων μιλάει ακόμη για τη «λεπτοκαμωμένη συκοφαντία» τονίζοντας ότι «είναι το αγχέμαχο (σ.σ το κατάλληλο για μάχη σώμα με σώμα) με το οποίο πολεμάει ο ανάξιος τον άξιο , ο ουσιαστικά αδύνατος τον ουσιαστικά δυνατό».

Τα δεινά , όσα υποφέρανε έως τα σήμερα οι Έλληνες, μα θαρρώ και όσα υποφέρουν στο μέλλον , έχουν κύρια και πρώτη πηγή τη φιλοπρωτία , τη νόμιμη θυγατέρα του τρομερού εγωισμού.

Πρόθεσή τους συνήθως δεν είναι να ξεπεράσουν σε αξιότητα ή και σε καλή φήμη τον αντίπαλο τους , αλλά να τον κατεβάσουν στα μάτια του κόσμου κάτω από τη δική τους θέση , όποια και είναι αυτή.

Μια που εγώ , λέει ο Έλληνας, δεν είμαι άξιος να ανέβω ψηλότερα από σένα , τότε τουλάχιστον και εσύ να μην ανέβεις ψηλότερα από μένα. Στον χαρακτήρα , στο ήθος φωλιάζει η αρρώστια.

Τελειώνοντας την επιστολή του ο Κικέρων αναφέρεται στους οπαδούς των ηγετών και επισημαίνει ότι «ελάχιστοι είναι οπαδοί από πίστη ιδεολογική ή από πίστη στον ηγέτη».

Οι πολλοί είναι πειθαναγκασμένοι από τα πράγματα , γιατί ατύχησαν , γιατί βαρέθηκαν ή λιποψύχησαν.

Μα και αυτοί που μένουν και όσο μένουν οπαδοί προσπαθούν συνεχώς να αναποδογυρίσουν την τάξη της ηγεσίας και να διευθύνουν τον ηγέτη από το παρασκήνιο .

Γι` αυτό και βλέπεις τόσο συχνά να είναι περιζήτητοι οι μέτριοι ηγέτες , που προσφέρονται ευκολότερα στην παρασκηνιακή ηγεσία των οπαδών τους.

Σε πολλές περιπτώσεις δεν έχει σημασία ποιος είναι ο ηγέτης ,αλλά ποιοι εκ του αφανούς τον διευθύνουν.

Αντίθετα σπανίζουν οι ηγέτες που θα πάνε αντίθετα από τις πολιτικές φατρίες των συμφερόντων και την γνώμη των οπαδών τους.

Η επιστολή του Κικέρωνα για τους Έλληνες είναι ένα κείμενο –μνημείο.

Τόσο χρονικά μακρινή , μα τόσο περιγραφικά κοντινή.

Πηγή: «Apogevmatini»