Χθες το πρωί, στον ιερό ναό Αγίου Νικολάου στην Κάτω Δευτερά της Κύπρου,τελέστηκε το δεύτερο ετήσιο μνημόσυνο του τέως Προέδρου της Δημοκρατίας Τάσσου Παπαδόπουλου.
Στο μνημοσύνου επιμνημόσυνο λόγο εκφώνησε ο Γραμματέας της Πολιτικής Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας Ανδρέας Λυκουρέντζος. Ακολούθως τελέστηκε τρισάγιο και κατάθεση στεφάνων στο Κοιμητήριο Δευτεράς.
Ας δούμε τον Τάσσο , τον Τάσσο μας,τον Τάσσο όλου του Ελληνισμού, όπως τον σκιαγραφεί ο στενός του συνεργάτης Χρύσης Παντελίδης μιλώντας στη «Σ».Όπως τον έζησε, με τις δικές του τις μνήμες για τον άνθρωπο, για τον Πρόεδρο, για τον συνεργάτη. Για τον Τάσσο που θυμάται στους διαδρόμους του Προεδρικού, να νοιάζεται και να αγωνίζεται.
Δίκαιος και προσιτός
«Αυτό που πρέπει να λεχθεί για τον Τάσσο Παπαδόπουλο ως άνθρωπο, αλλά και ως Πρόεδρο, επικεφαλής του κράτους αλλά και του Προεδρικού Μεγάρου, είναι το γεγονός πως ήταν ένας πάρα πολύ δίκαιος άνθρωπος. Δίκαιος απέναντι στα ζητήματα που είχε να χειριστεί και κυρίως απέναντι στους συνεργάτες του. Ήθελε να ακούει τις απόψεις των συνεργατών του, των υπουργών του, των ανθρώπων που ήταν δίπλα του στο Προεδρικό. Ήθελε να συζητά», αναφέρει ο κ. Παντελίδης. Ήθελε τους συνεργάτες του να μελετούν και να διαβάζουν όλα τα θέματα, όχι να είμαστε μονόπλευροι ή να ασχολούμαστε μόνο με τα θέματα της αρμοδιότητάς μας, εξηγεί.
«Επιδίωκε να ακούσει την αντίθετη άποψη, παρά το γεγονός ότι πολλοί επιχείρησαν να δημιουργήσουν την εικόνα ότι ήταν κατά κάποιον τρόπο απρόσιτος. Όχι μόνο δεν φοβόμασταν να εκφράσουμε αντίθετη άποψη ή κριτική, αλλά μας ενεθάρρυνε να το κάνουμε, γιατί θεωρούσε ότι μέσα από αυτές τις συζητήσεις θα έβγαινε και το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα», προσθέτει.
Ήταν πάρα πολύ εργατικός. Εργαζόταν 15-18 ώρες το 24ωρο, γνώριζε όλα τα θέματα, δηλώνει ο κ. Παντελίδης. «Έχω ζήσει πάρα πολλές συσκέψεις, όπου ο Τάσσος Παπαδόπουλος γνώριζε τα θέματα καλύτερα από τους Υπουργούς ή τους δημόσιους λειτουργούς που τα χειρίζονταν, ακριβώς διότι είχε συσσωρεμένη εμπειρία πενήντα χρόνων ενασχόλησης με τα κοινά, που του έδινε ένα σημαντικότατο πλεονέκτημα απέναντι στους άλλους», παρατηρεί.
Αντιλαμβανόταν τη σημειολογία
«Ενέπνεε ασφάλεια, εμπιστοσύνη και προσέδιδε κύρος στο θεσμό του Προέδρου της Δημοκρατίας. Όταν έβλεπες τον Τάσσο Παπαδόπουλο, αναγνώριζες στα λόγια, στην ομιλία του, στην κίνησή του και σε κάθε του ενέργεια, τον Πρόεδρο ενός κράτους», θυμάται ο Χρύσης Παντελίδης. Ήθελε αυτό το κύρος του θεσμού να το διαφυλάξει, υπογραμμίζει. «Κάποιοι λένε ότι ο Πρόεδρος θα πρέπει να δίνει την εντύπωση ότι είναι ένας από εμάς. Ήταν ένας από εμάς, με την έννοια ότι ήταν ίσος ανάμεσα σε ίσους, αλλά, στο τέλος της ημέρας, ήταν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, άρα έπρεπε να δώσει το μήνυμα», επισημαίνει.
Και στις σχέσεις του με τους ξένους, είτε ήταν ομόλογοί του είτε ήταν διπλωμάτες είτε άλλες προσωπικότητες που συναντούσε, λειτουργούσε ως Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Προσπαθούσε, δηλαδή, με κάθε τρόπο να διαφυλάξει το κύρος και την αξιοπρέπεια του κράτους του, αναφέρει ο Χρύσης Παντελίδης. «Συνειδητοποιούσε στο μέγιστο βαθμό ότι ήταν ο Πρόεδρος μιας χώρας μικρής σε μέγεθος, η οποία αναζητεί το δίκαιό της τα τελευταία 35 χρόνια και αισθανόταν την ευθύνη να λειτουργήσει ως Πρόεδρος αυτής της χώρας, προφυλάσσοντας στο μέγιστο δυνατό βαθμό τα συμφέροντά της», εξηγεί.
Δεν ήταν προτεραιότητα για τον Τάσσο οι χειραψίες, οι αγκαλιές και τα φιλιά, λέει ο κ. Παντελίδης. «Όταν εσυναντάτο με έναν ξένο ήξερε από πριν τι θα πει, ποια θέματα θα έθετε, τι θα ζητούσε και ήμασταν βέβαιοι στο τέλος ότι αυτούς τους στόχους που είχε θέσει θα τους ικανοποιούσε», εξομολογείται. «Προετοιμαζόταν πάρα πολύ και όταν είχα την τιμή και το προνόμιο να είμαι με τον Τάσσο σε συζητήσεις με ξένους, ένιωθα διπλά περήφανος. Ένιωθα ότι η Κύπρος έχει Πρόεδρο που εξυπηρετεί τα συμφέροντά της», εξηγεί.
Η σπουδή στην αλήθεια
Δεν μπορούσες να κρύψεις κάτι από τον Τάσσο Παπαδόπουλο. Είχε μια χαρακτηριστική ικανότητα-ταλέντο, σύμφωνα με τον κ. Παντελίδη. Εάν έπαιρνε στα χέρια του ένα έγγραφο 100 σελίδων, μπορούσε σε πολύ σύντομο χρόνο να εντοπίσει την ουσία. Είχε πολύ καλή μνήμη, η οποία στηριζόταν σε αυτή του την ικανότητα. Δεν χανόταν σε ανούσια κείμενα ή ζητήματα που θα τον έκαναν να κουράσει το μυαλό του, αναφέρει ο συνεργάτης του.
«Τον διέκρινε η εμμονή του, η σπουδή του και η αφοσίωσή του στην αλήθεια, στο να είναι ειλικρινής και έντιμος με όλους. Γι’ αυτό άλλωστε, ακόμα και στην προεκλογική περίοδο, που ο κόσμος κατακλυζόταν από ψεύτικες υποσχέσεις και δεσμεύσεις, δεν δέχθηκε ποτέ να υποσχεθεί πράγματα ανέφικτα ή να δεσμευτεί για πράγματα τα οποία ήξερε εκ των προτέρων ότι δεν μπορούν να υλοποιηθούν, όπως π.χ. το θέμα των εκτάκτων, που τρία χρόνια μετά δεν έχει επιλυθεί και το θέμα της μείωσης της θητείας, το οποίο πανηγυρικά έχει καταρριφθεί και για το οποίο πολλοί λένε ότι μπορεί να του στοίχησε τις εκλογές. Ο Τάσσος επέμεινε να είναι ειλικρινής και έντιμος απέναντι στους συμπολίτες μας», υπογραμμίζει.
Εξιστορεί στη «Σ» ένα χαρακτηριστικό περιστατικό, όταν επισκέφθηκε ένα χωριό στην Πάφο και τον πλησίασε μια έκτακτη δημόσια υπάλληλος, λέγοντας στον Πρόεδρο τα παράπονά της. Τότε ο Τάσσος Παπαδόπουλος της είπε ότι δεν επρόκειτο να συμβεί αυτό που ζητούσε, γιατί δεν ήταν εφικτό και έκατσε και επί 20 λεπτά της τεκμηρίωνε τη θέση του. Η κοπέλα άκουσε, αλλά έφυγε απογοητευμένη. Κάποιος από τους παρευρισκομένους, σύμφωνα με τον κ. Παντελίδη, γύρισε και του είπε «Πρόεδρε, αποκλείεται να σε ψηφίσει η κοπέλα με τούτα που της είπες». Τότε, ο κ. Παπαδόπουλος απάντησε, «για μένα προτεραιότητα δεν είναι να με ψηφίσει, αλλά ότι ήμουν απέναντί της έντιμος και ειλικρινής, και όταν θα επιβεβαιωθεί αυτό, θα ξέρει ότι εγώ της είπα την αλήθεια».
Τα δάκρυα του Τάσσου
Ζητήσαμε από τον κ. Παντελίδη να μας μιλήσει για τα περιβόητα δάκρυα του τέως Προέδρου, κατά το διάγγελμα πριν από το δημοψήφισμα, τα οποία είχαν δαιμονοποιηθεί και είχαν χαρακτηριστεί ψεύτικα από κάποιους. «Ο Τάσσος Παπαδόπουλος, από τα 20 του χρόνια, ήταν αγωνιστής της ΕΟΚΑ.
Διορίστηκε Υπουργός του κράτους στα 25 του. Από το 1960 μέχρι το τέλος της ζωής του υπηρέτησε σε όλα τα αξιώματα της δημόσιας ζωής και παρήγαγε τεράστιο έργο. Μπορεί δίκαια να καταταγεί μέσα στις ελάχιστες προσωπικότητες που ουσιαστικά έκτισαν αυτό που ονομάζεται Κυπριακή Δημοκρατία. Και βρέθηκε στις 7/4/2004, 44 χρόνια μετά την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, να κάθεται σε μια καρέκλα στο Προεδρικό Μέγαρο, να εκφωνήσει ένα διάγγελμα, το οποίο θα καθόριζε το μέλλον αυτού του κράτους και ουσιαστικά θα έκρινε το αν η Κυπριακή Δημοκρατία θα συνέχιζε να υπάρχει ή θα διαλυόταν.
Κάτω από αυτή τη φόρτιση, το άγχος και την ψυχολογική πίεση που αισθάνεται ένας ηγέτης την ώρα που ολόκληρος ο λαός περίμενε να ακούσει την άποψή του, ο Τάσσος Παπαδόπουλος δάκρυσε, μη μπορώντας να συγκρατήσει τα αισθήματα αγωνίας για το μέλλον αυτού του τόπου», απάντησε. Πρόσθεσε ότι θεωρεί πως αυτό το πράγμα ο κόσμος το καταλαβαίνει. «Και αυτόν το μύθο και αυτό το ψέμα για τα δάκρυα του Προέδρου, είναι μόνο ορισμένοι που έχουν εμμονές προς τον Τάσσο Παπαδόπουλο που τα συντηρούν», συμπλήρωσε.
«Με όλο το σεβασμό προς τον σημερινό Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον έχουμε δει να δακρύζει πάρα πολλές φορές και για λιγότερο σημαντικά θέματα. Δεν άκουσα κανέναν να τον κατηγορήσει για ψεύτικα δάκρυα», σημείωσε ο Χρύσης Παντελίδης.
«Αλίμονο, αν ένας ηγέτης δεν μπορεί να δακρύσει τη στιγμή που διακυβεύεται το μέλλον του τόπου του», κατέληξε....περισσότερα
