Τo έργο το έχουμε ξαναδεί. Κάθε δόση κι ένας ψυχοβγάλτης.
Κάθε δόση και νέα μέτρα, που ήταν παλιά, αλλά δεν εφαρμόστηκαν, γιατί η κυβέρνηση άργησε ή δεν υπολόγισε καλά ή απέτυχε ή ό,τι άλλο θέλουν να μας πλασάρουν.
Έχουμε χάσει πλέον το λογαριασμό με την ακατάσχετη μετρολογία και μετροφοβία.
Που πέφτουν όλα μαζί στο κεφάλι των πολιτών, με τη μέθοδο των διαρροών.
Για να πάθουν κάποιου είδους μιθριδατισμό και στο τέλος να «αφαιρεθούν» ένα-δυο, για να αναφωνήσουν κάποιοι «ουφ, τα γλιτώσαμε», θυμίζοντας την ιστορία με την καλύβα του Χότζα.
Όμως , το «έργο» αυτό δεν κόβει πλέον εισιτήρια. Ακόμη και όσοι πολίτες κατανοούν ότι η χώρα βρίσκεται σε εξαιρετικά δύσκολη θέση και ορισμένα μέτρα ήταν, από πέρσι, αναπόφευκτα, κοντεύουν να φτάσουν στα όριά τους.
Ιδίως όταν βλέπουν ότι η επιβολή απανωτών μέτρων είναι προς την ίδια κατεύθυνση, την πληρώνουν τα ίδια φορολογικά υποζύγια, κάποιοι άλλοι μένουν στο απυρόβλητο και, εντέλει, δεν υπάρχει και το προσδοκώμενο αποτέλεσμα.
Την κατάσταση αυτή έρχεται να επιβαρύνει η πρόσφατη διαπίστωση του εκπροσώπου του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, ότι η Ελλάδα έφτασε σ’ αυτή τη δύσκολη κατάσταση, επειδή τους προηγούμενους δέκα μήνες δεν ελήφθησαν και, κυρίως, δεν εφαρμόστηκαν μέτρα που είχαν συμφωνηθεί.
Αυτό, βεβαίως, ήταν ορατό διά γυμνού οφθαλμού, όμως αποκτά πρόσθετη βαρύτητα όταν το επιβεβαιώνει ένας από αυτούς που επιβάλλουν τα σημερινά μέτρα.
Επί ενάμιση χρόνο η κυβέρνηση υπόσχεται και εξαγγέλλει το κλείσιμο ή τη συγχώνευση των περιττών δημόσιων οργανισμών, αλλά μέχρι στιγμής δεν έχει κλείσει ούτε συγχωνεύσει κανέναν.
Ετσι, τώρα θα αναγκαστεί να κλείσει διπλάσιους και να θέσει σε εφεδρεία ή να απολύσει διπλάσιους υπαλλήλους.
Ο,τι δεν γίνεται στην ώρα του έχει πολλαπλάσιο κόστος. Αν είχε συγκρατηθεί η δημόσια δαπάνη, σήμερα δεν θα χρειαζόταν να φτάσει το αφορολόγητο εισόδημα μόλις στις 5.000, δηλαδή να πληρώσουν φόρο και όσοι έχουν εισόδημα το… δυσθεώρητο ποσό των 350 ευρώ το μήνα!
Αν είχε διευρυνθεί στοιχειωδώς η φορολογική βάση, δηλαδή αν είχαν κληθεί να πληρώσουν τους φόρους τους οι μισοί απ’ όσους δεν πληρώνουν φοροδιαφεύγοντας, δεν θα χρειαζόταν να κοπούν κι άλλο οι συντάξεις.
Και αν είχε εισπραχθεί εγκαίρως το ΕΤΑΚ των δύο προηγούμενων χρόνων, μπορεί να μη χρειαζόταν να πληρώσουν επιπλέον φόρο για τα σπίτια τους όλοι, αλλά μόνον όσοι έχουν από ένα (υψηλό) εισόδημα και πάνω.
Κι αν γίνονταν όλα ή τα περισσότερα από αυτά μαζί, η μπάλα των απολύσεων θα έπαιρνε λιγότερους εργαζομένους.
Το χειρότερο είναι η, διαμορφωμένη πλέον, πεποίθηση ότι όσα τέτοια μέτρα κι αν ληφθούν δεν πρόκειται να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα και, μόλις φτάσει η ώρα για την έβδομη δόση, θα χρειαστούν κι άλλα. Και τότε;
Αν ο πρωθυπουργός, ο υπουργός Οικονομικών και όλη η κυβέρνηση νομίζουν ότι οι πολίτες διαθέτουν απεριόριστες αντοχές, πλανώνται πλάνην οικτράν.
«Ε»
Κάθε δόση και νέα μέτρα, που ήταν παλιά, αλλά δεν εφαρμόστηκαν, γιατί η κυβέρνηση άργησε ή δεν υπολόγισε καλά ή απέτυχε ή ό,τι άλλο θέλουν να μας πλασάρουν.
Έχουμε χάσει πλέον το λογαριασμό με την ακατάσχετη μετρολογία και μετροφοβία.
Που πέφτουν όλα μαζί στο κεφάλι των πολιτών, με τη μέθοδο των διαρροών.
Για να πάθουν κάποιου είδους μιθριδατισμό και στο τέλος να «αφαιρεθούν» ένα-δυο, για να αναφωνήσουν κάποιοι «ουφ, τα γλιτώσαμε», θυμίζοντας την ιστορία με την καλύβα του Χότζα.
Όμως , το «έργο» αυτό δεν κόβει πλέον εισιτήρια. Ακόμη και όσοι πολίτες κατανοούν ότι η χώρα βρίσκεται σε εξαιρετικά δύσκολη θέση και ορισμένα μέτρα ήταν, από πέρσι, αναπόφευκτα, κοντεύουν να φτάσουν στα όριά τους.
Ιδίως όταν βλέπουν ότι η επιβολή απανωτών μέτρων είναι προς την ίδια κατεύθυνση, την πληρώνουν τα ίδια φορολογικά υποζύγια, κάποιοι άλλοι μένουν στο απυρόβλητο και, εντέλει, δεν υπάρχει και το προσδοκώμενο αποτέλεσμα.
Την κατάσταση αυτή έρχεται να επιβαρύνει η πρόσφατη διαπίστωση του εκπροσώπου του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, ότι η Ελλάδα έφτασε σ’ αυτή τη δύσκολη κατάσταση, επειδή τους προηγούμενους δέκα μήνες δεν ελήφθησαν και, κυρίως, δεν εφαρμόστηκαν μέτρα που είχαν συμφωνηθεί.
Αυτό, βεβαίως, ήταν ορατό διά γυμνού οφθαλμού, όμως αποκτά πρόσθετη βαρύτητα όταν το επιβεβαιώνει ένας από αυτούς που επιβάλλουν τα σημερινά μέτρα.
Επί ενάμιση χρόνο η κυβέρνηση υπόσχεται και εξαγγέλλει το κλείσιμο ή τη συγχώνευση των περιττών δημόσιων οργανισμών, αλλά μέχρι στιγμής δεν έχει κλείσει ούτε συγχωνεύσει κανέναν.
Ετσι, τώρα θα αναγκαστεί να κλείσει διπλάσιους και να θέσει σε εφεδρεία ή να απολύσει διπλάσιους υπαλλήλους.
Ο,τι δεν γίνεται στην ώρα του έχει πολλαπλάσιο κόστος. Αν είχε συγκρατηθεί η δημόσια δαπάνη, σήμερα δεν θα χρειαζόταν να φτάσει το αφορολόγητο εισόδημα μόλις στις 5.000, δηλαδή να πληρώσουν φόρο και όσοι έχουν εισόδημα το… δυσθεώρητο ποσό των 350 ευρώ το μήνα!
Αν είχε διευρυνθεί στοιχειωδώς η φορολογική βάση, δηλαδή αν είχαν κληθεί να πληρώσουν τους φόρους τους οι μισοί απ’ όσους δεν πληρώνουν φοροδιαφεύγοντας, δεν θα χρειαζόταν να κοπούν κι άλλο οι συντάξεις.
Και αν είχε εισπραχθεί εγκαίρως το ΕΤΑΚ των δύο προηγούμενων χρόνων, μπορεί να μη χρειαζόταν να πληρώσουν επιπλέον φόρο για τα σπίτια τους όλοι, αλλά μόνον όσοι έχουν από ένα (υψηλό) εισόδημα και πάνω.
Κι αν γίνονταν όλα ή τα περισσότερα από αυτά μαζί, η μπάλα των απολύσεων θα έπαιρνε λιγότερους εργαζομένους.
Το χειρότερο είναι η, διαμορφωμένη πλέον, πεποίθηση ότι όσα τέτοια μέτρα κι αν ληφθούν δεν πρόκειται να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα και, μόλις φτάσει η ώρα για την έβδομη δόση, θα χρειαστούν κι άλλα. Και τότε;
Αν ο πρωθυπουργός, ο υπουργός Οικονομικών και όλη η κυβέρνηση νομίζουν ότι οι πολίτες διαθέτουν απεριόριστες αντοχές, πλανώνται πλάνην οικτράν.
«Ε»
