Χρειαζόμαστε ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ που να παράγουν ΠΟΛΙΤΙΚΗ!

Παρακολουθώντας όλες αυτές τις ημέρες τις αγορεύσεις στην Βουλή για τον προϋπολογισμό αναρωτιόμουν εάν βρεθεί επιτέλους κάποιος , να θέσει τις πολιτικές έννοιες στην πραγματική τους βάση.

Δηλαδή, η Κοινοβουλευτική συζήτηση για τον Προϋπολογισμό δεν είναι μόνο Οικονομική, δεν έχει μόνο τεχνικά χαρακτηριστικά. Είναι πρωτίστως Πολιτική! Και μέσα από αυτό το πρίσμα θα πρέπει «ad origine» να μας απασχολεί.

Αυτά μέχρι αργά χθες το βράδυ όταν επιτέλους κάποιος είπε τα πράγματα με το όνομα τους. Και αυτός ήταν ο κ. Σαμαράς!
Αναφέρθηκε μεν στα τεχνικά χαρακτηριστικά του προϋπολογισμού και παρέθεσε αρκετά αριθμητικά δεδομένα , αλλά ξεκαθάρισε με την ομιλία του το αυτονόητο για την Δημοκρατία.
Ότι δηλαδή ο ιερός χώρος του κοινοβουλίου συγκροτείται από πολιτικούς και όχι από λογιστές .

Μετέφερε λοιπόν ο κ. Σαμαράς στο Σώμα - κάτι που το σηματοδότησε εξ αρχής στην ομιλία του - μέσα από τη δική του οπτική (και της παράταξης του φυσικά) τον προβληματισμό του για την σοβαρότητα της κατάστασης των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε, την κριτική για τους αυτοσχεδιασμούς της Κυβέρνησης, την αντίθεσή στην πορεία που χάραξε, αλλά και τις δικές του(ς) προτάσεις για την κατεύθυνση που πρέπει να ακολουθήσουμε…

Γιατί η Αντιπολίτευση έχει σοβαρές ευθύνες. Δεν βρίσκεται η υπευθυνότητά της «σε αναστολή», μέχρι να έλθει, πάλι, η σειρά της να κυβερνήσει.
Αν θέλουμε, τόνισε ο κ. Σαμαράς, τους πολίτες ενεργούς, δηλαδή να συμμετέχουν στα κοινά - όχι απλώς να ψηφίζουν κάθε τέσσερα χρόνια - τότε κατά μείζονα λόγο απαιτούμε κι από την Αντιπολίτευση να είναι υπεύθυνη κάθε μέρα, σε κάθε ζήτημα.
Όχι απλώς να καταγγέλλει τα πάντα και να περιμένει τη σειρά της να κυβερνήσει, συχνά για να κάνει η ίδια ότι κατήγγειλε προηγουμένως…

Με την ομιλία του ο κ. Σαμαράς έδειξε ότι το ζητούμενο για έναν/μια ΠΟΛΙΤΙΚΟ δεν είναι μονάχα να ανακαλύπτει τα πτώματα στο υπόγειο, ή τις αμφισημίες των γεγονότων, αλλά να παράγει ΠΟΛΙΤΙΚΗ.

Έδειξε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι ένας ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ δεν νοείται να ψάχνει « για τα φαντάσματα», πόσο μάλλον να θεωρεί την πολιτική ως αυτοάμυνα ή να επιδιώκει άμεσα πολιτικά κέρδη, από μια εξίσου άμεση χρεοκοπία της κυβερνήσεως, αλλά να αναζητεί τις βάσεις της θεωρίας της πολιτικής απόφασης ως μορφής κοινωνικής δράσης, καθώς και τα βασικά θεωρητικά στοιχεία που διαμορφώνουν τις προϋποθέσεις της ανάλυσης της δύσκολης σχέσης μεταξύ των πολιτικών αποφάσεων και του κοινωνικού περιεχομένου της πολιτικής.

Προσωπικά αντιπαθώ τους «διανοούμενους» με το χέρι στο πιγούνι, που θέλουν να δώσουν την εικόνα της αυθεντίας. Δεν προσφέρουν τίποτα πέραν της …γραφικότητας.
Εξίσου αντιπαθώ τους λαϊκιστές που στηρίζονται στην εσκεμμένη ανειλικρίνεια, θέτοντας μονίμως ψευτοδιλήμματα ή ο πολιτικός τους λόγος εδράζεται στη δημαγωγία, τη κολακεία των ελαττωμάτων του λαού και την υιοθέτηση θέσεων και τάσεων που τον ευχαριστούν μεν αλλά δεν τον ωφελούν ή τον βλάπτουν μακροπρόθεσμα, με μοναδικό πάντα σκοπό την εξασφάλιση της εύνοιάς του.

Αυτό που χρειαζόμαστε είναι ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ που να παράγουν ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ώστε μέσα από την καθάρεια ζύμωση να προκύψει αποτέλεσμα.